Ο ιδιοφυής Έλληνας Βιολόγος Γεώργιος Παπανικολάου
Ο Γεώργιος Παπανικολάου (Κύμη Ευβοίας, 13 Μαΐου 1883 – Μαϊάμι, Η.Π.Α., 19 Φεβρουαρίου 1962) υπήρξε ένας διάσημος Έλληνας ιατρός, βιολόγος και ερευνητής, που τίμησε την Ελλάδα διεθνώς με τις επιστημονικές ιδιοφυείς ανακαλύψεις του.
Αφού έγινε αποδεκτός στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε ηλικία μόλις 15 ετών – λόγω των εκπληκτικών επιδόσεών του ως μαθητής Λυκείου – έλαβε το πτυχίο του το 1904, σε ηλικία μόλις 21 ετών. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη φιλοσοφία (Νίτσε, Καντ, Σοπενχάουερ), τη λογοτεχνία (Γκαίτε) και τη μουσική που αγαπούσε. Επέλεξε τον κλάδο της Βιολογίας για μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία: στην Ιένα, μετά στο Φράιμπουρκ και στο Μόναχο, με οδηγούς του μεγάλους καθηγητές όπως ο Χέρτβιγκ και ο Βάισμαν. Αν και το 1910 ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ της Φιλοσοφίας, τελικά αφοσιώθηκε στη Βιολογία (‘Η επιστήμη με άρπαξε από τα χέρια του Νίτσε’).
Με μεταβατικό σταθμό τη Γαλλία και το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του Μονακό, όπου εργάστηκε για λίγο, το 1913 αναχώρησε για την Αμερική με τη σύζυγό του Ανδρομάχη. Μέσα σε οικονομικές δυσκολίες και εργαζόμενος σε ταπεινά επαγγέλματα κατάφερε με την ευφυία και τη γρανιτένια θέλησή του να κερδίσει μια θέση στο Εργαστήριο Ανατομικής του Πανεπιστημίου Κολούμπια και, αργότερα, μία θέση στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης. Από εκεί και πέρα εργάστηκε απρόσκοπτα, αποδεικνύοντας τις πληθωρικές ικανότητές του και την πρωτοπορία του στην κυτταροπαθολογία και στον τον πρώιμο εντοπισμό του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας. Έτσι δίκαια έγινε τακτικός καθηγητής Ανατομίας και Ιστολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου.
Το 1954 δημοσίευσε το σπουδαίο έργο «Άτλας της Αποφολιδωτικής Κυτταρολογίας» (Atlas of Exfoliative Cytology) εδραιώνοντας την ευφυή διαχρονική σωτήρια μέθοδό του.
Όπως αναφέρεται στην αναμνηστική πλάκα στο Ερευνητικό Καρκινολογικό Ινστιτούτο «Γ. Παπανικολάου» είναι ο επιστήμων άνθρωπος που ανακάλυψε την πρωτοποριακή κυτταροδιαγνωστική μέθοδο Παπ, που χάρισε ζωή στις γυναίκες όλου του κόσμου».
Ιστορικό και αξία της Μεθόδου-Παπ.
Το τεστ-Παπ (από τα αρχικά γράμματα του επιθέτου του Γεωργίου Παπανικολάου) ξεκίνησε από έρευνά του το 1923 στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης. Είχε άμεσα ευμενή αποτελέσματα, σε βαθμό που προτάθηκε για Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής. Ωστόσο αδικήθηκε, διότι το κατόρθωμά του υποβαθμίστηκε για τυπικούς λόγους από τον καθηγητή Santesson στη Στοκχόλμη, που καλέστηκε από την Επιτροπή Βραβείου Νόμπελ Ιατρικής να γνωμοδοτήσει. Όμως η ιστορία απέδειξε την ιδιοφυία του, αφού το τεστ-Παπανικολάου εφαρμόζεται εδώ κι έναν αιώνα και υπερισχύει σύγχρονών του!
Το Τεστ Παπανικολάου (ή Τεστ Παπ ή Μέθοδος Παπανικολάου) είναι μια μέθοδος εργαστηριακής διερεύνησης της κατάστασης του τραχήλου της μήτρας, για να ανευρεθεί προληπτικά κατά πόσο αρχίζουν να αναπτύσσονται προ-καρκινώματα ή καρκινικές καταστάσεις στον τράχηλο της γυναίκας, δηλαδή στην αρχή της μήτρας.
Αν η προληπτική διερεύνηση δεν δείχνει φυσιολογική κατάσταση ακολουθείται μια περισσότερο ευαίσθητη διαγνωστική διαδικασία, ή και σε χειρουργική επέμβαση ώστε να αποφευχθεί η ανάπτυξη καρκίνου στην περιοχή.
Το τεστ Παπανικολάου γίνεται με το άνοιγμα του κολπικού καναλιού με ένα κάτοπτρο. Στη συνέχεια συλλέγονται κύτταρα από το εξωτερικό άνοιγμα του τραχήλου στη ζώνη μετασχηματισμού ( όπου τα εξωτερικά πλακώδη κύτταρα του τραχήλου συναντούν τα εσωτερικά αδενικά ενδοτραχηλικά κύτταρα). Τα κύτταρα εξετάζονται με μικροσκόπιο για τυχόν ανωμαλίες. Με το τεστ ανιχνεύονται δυνητικές προ- καρκινικές αλλοιώσεις και τραχηλική ενδοεπιθηλιακή νεοπλασία (CIN) ή δυσπλασία του τραχήλου της μήτρας
Το τεστ παραμένει μέχρι σήμερα μια αποτελεσματική ευρύτατα χρησιμοποιούμενη μέθοδος για την έγκαιρη ανίχνευση του προ- καρκίνου και του καρκίνου του τραχήλου. Ανιχνεύει επίσης μολύνσεις και διαταραχές στον ενδοτράχηλο και το ενδομήτριο.
Ως τεστ συνιστάται για γυναίκες ηλικίας 21 – 65 ετών. Υπάρχουν διάφοροι Τύποι ελέγχου π.χ. Συμβατικό Pap, Κυτταρολογία με βάση το υγρό ή και τεστ για τον ιό των θηλωμάτων (HPV). Η συχνότητα του τεστ ποικίλλει (ανά 2 χρόνια έως και ανά 5). Αν τα αποτελέσματα δεν είναι φυσιολογικά, το τεστ μπορεί να επαναληφθεί σε 6-12 μήνες, ανάλογα με τη φύση της ανωμαλίας. Η παθούσα μπορεί να παραπεμφθεί για εξέταση του τραχήλου της μήτρας π.χ. τεστ HPV που είναι συμπλήρωμα του τεστ Παπ.
Χρυσούς Κανών του Παπανικολάου. Πειραματικές τεχνικές.
Όταν το τεστ Παπανικολάου εξάγει ένα μη φυσιολογικό αποτέλεσμα ο «χρυσούς κανών» ήταν και παραμένει η διάγνωση ανωμαλιών του τραχήλου της μήτρας. Η διαδικασία απαιτεί εκπαιδευμένο κολποσκόπο και μπορεί να είναι ακριβή για να εκτελεστεί. Το τεστ Παπ είναι πολύ ευαίσθητο και κάποια αρνητικά αποτελέσματα βιοψίας μπορεί να αντιπροσωπεύουν υποεκτίμηση της βλάβης στη βιοψία. Γι’ αυτό αρνητική βιοψία με θετική κυτταρολογική εξέταση απαιτεί στενή παρακολούθηση.
Διάφορες πειραματικές τεχνικές απεικόνισης που χρησιμοποιούν το φως ευρείας ζώνης (π.χ. απευθείας απεικόνιση, speculoscopy, τραχηλογραφεία, οπτική επιθεώρηση με οξικό οξύ ή με Lugol και κολποσκόπηση, όπως και η μέθοδος ηλεκτρονικής ανίχνευσης (π.χ. Polarprobe, in-vivo φασματοσκοπία), δεν είναι τόσο αποδοτικές όσο το τεστ Παπανικολάου σε συνδυασμό με την κολποσκόπηση.
Αυτό σημαίνει ότι η ιδιοφυία του Παπανικολάου ένα αιώνα μετά έχει υπερισχύσει και σύγχρονων μεθόδων που δεν έχουν ακόμη επικυρωθεί για γενική και ασφαλή χρήση.
Διακρίσεις
Μπορεί να στέρησαν από τον Γεώργιο Παπανικολάου το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής, πλην όμως για το μεγάλο έργο απέσπασε πολλές τιμητικές διακρίσεις του όπως π.χ.
1948: Βραβείο Μπόρντεν
1950: Βραβείο Αμόρυ
1950: Βραβείο Λάσκερ της Αμερικάνικης Ένωσης Δημόσιας Υγείας.
1951: Πρώτο Βραβείο από το ΑΧΕΠΑ
1952: Μετάλλιο τιμής από την Αμερικάνικη Αντικαρκινική Εταιρεία.
1953: Βραβείο Κυτταρολογίας της Βιέννης
1953: Τιμήθηκε από τον Βασιλιά της Ελλάδας με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα.
1954: Βραβείο σύγχρονης Ιατρικής για διακεκριμένο επίτευγμα.
1955: Βραβείο Μπέρτνερ
1956 Βραβείο Παζάνο
1957 Μετάλλιο τιμής του Γεωργίου του πρώτου, από την Ελληνική Κυβέρνηση.
1960 Βραβείο Κλέμεντ Κλίβελαντ
Επιπλέον
Το 1949 η Ιατρική Σχολή Αθηνών ονόμασε τον Παπανικολάου επίτιμο διδάκτορα.
Το 1957 η Ακαδημία Αθηνών τον ανακήρυξε, παμψηφεί, επίτιμο μέλος της – ήταν ο πρώτος στον οποίο απονεμήθηκε αυτή η ανώτατη τιμητική διάκριση της Ακαδημίας.
Μετά το θάνατό του (1962) τού απονεμήθηκε το Βραβείο του ΟΗΕ.
