Η ποίηση είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος, η πιο παλιά μορφή της Τέχνης του Λόγου, πιο συναισθηματική, πιο μουσική από τον πεζό λόγο και τον σκηνικό διάλογο. Η ποίηση είναι μελωδία, ρυθμός, μέτρο, φαντασία, ουσιώδης δημιουργία. Είναι η ύψιστη συναισθηματική, μουσική και ψυχική έκφραση. Είναι η έκφραση της αποδοχής ή της αποστροφής, του ωραίου ή του άσχημου, του έρωτα ή της απόγνωσης διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους. Η ποίηση, έμμετρη ή ελεύθερου στίχου, ήταν και είναι δύσκολο να οριστεί· γι’ αυτό έχουν δοθεί διάφοροι ορισμοί ανά τους αιώνες.
Πρέπει να δεχθούμε ότι η αποικιοποίηση του ψυχισμού στην εποχή μας και ο υλοκρατισμός στρεβλώνουν τον πολιτισμό και τις αξίες του, πλάθουν ένα εικονοκρατικό πολιτισμό που περιθωριοποιεί τον λόγο και υποσκάπτει την ανάγνωση της ποίησης καθεαυτής, υπονομεύει τη μέθεξη. Ίσως γιατί και η ποίηση αυτoπυρπoλείται, ακολουθώντας το παράδειγμα κάποιων δημιουργών της. Μήπως, η χωρίς αυταπάτες επίγνωση του αρνητικού για την Ποίηση κλίματος σημαίνουν «τέλος εποχής» και παραίτηση του Ποιητή;
Στην εποχή μας ο άνθρωπος όλο και περισσότερο βουλιάζει από τα βαρίδια των κακών προθέσεων και γενικά των κακών συνθέσεων, όπως: η προσ-ποίηση, η μετα-ποίηση, η παρα-ποίηση της αλήθειας, η από-ποίηση των ευθυνών, η εκ-ποίηση των αξιών ή η αποποινικο-ποίηση της παρανομίας (των μεγάλων), η κακο-ποίηση του ωραίου, η αριθμο-ποίηση του ατόμου, η αποπνευματο-ποιηση, η μαζο-ποίηση, η τυποποίηση, η αποικιο-ποίηση, η απολιτικο-ποίηση, η παθητικο-ποίηση, η παγο-ποίηση… Μόνη σανίδα σωτηρίας η γυμνή ποίηση, απογυμνωμένη από βαρίδια υλισμού που πνίγουν τον άνθρωπο!
