γράφει η Νίκη Κατσαριώτη,
Διάλεγα τη μοναχικότητα με τις σελίδες των νεκρών στο χέρι
Αθάνατοι μιας μνήμης κοσμικής
Καταραμένοι ποιητές και φιλόσοφοι
Μελετητές θανάτου.
Διάλεγα. Απέναντι από τον τοίχο τού δωματίου
να στέκομαι ώρα πολλή
αντίκρυ στο Είναι μου,
στο σώμα μου που μεταβάλλεται
προς την αναπόφευκτη σήψη.
Ποια τάχα είμαι;
Πόσοι άνθρωποι τραβούν την χτένα τού εγκεφάλου μου;
Ποιοι μπρος μου στέκονται και μού υπαγορεύουν
την ανόητη κολακεία τους
ή μού προσφέρουν ξερνώντας την χολή,
πιστοποιώντας μου αλλότριες ταυτότητες;
Ποιος στα μάτια μου ατενίζει τον εαυτό του;
Πώς μεταγράφω εαυτόν
μέσ’ την ασυνάρτητη κρίση των όμορων;
Ποιανού τα μάτια ψάχνω για ολοκλήρωση
τής μοναξιάς τον φόβο καταδιώκοντας
σαν Ερινύα τον αρχαίο μητροκτόνο;
Α! όχι, όχι, αυτό πάει πολύ:
μέσα στον άλλον να ψάχνεις για ολοκλήρωση,
σα να ‘σαι ακόμη έμβρυο μες το υγρό σακί.
Συ, ν’ αγναντεύεις τής ζωής τα άδυτα καταγράφοντας,
κι απ’ τις σελίδες σου γυρεύοντας την θεία αθανασία…
Και από το χέρι κρατώντας τον εαυτό σου,
τον παντογνώστη τού φωτός και των κλαυθμών σου,
ώσπου ο θάνατος σε ζέψει αλλόφρονας,
να πηγαίνεις…
