Λαογραφία, Παράδοση

Ο Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου, ανάμεσα στους στόχους του, έχει να παρουσιάσει σε μέλη και φίλους του σημαντικά δείγματα της Λαογραφίας και της Παράδοσης της Ελλάδα και της Κύπρου. Ας σημειωθεί ότι η Ομογένεια τα ερμηνεύει και τα κρατά ζωντανά στη Μνήμη. Ισχυρό δίδαγμα για όλους! Στη Στήλη ‘ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ, ΠΑΡΑΔΟΣΗ’ οι φίλοι και τα μέλη του ΣΠΕΚ θα μπορούν να θαυμάσουν καίρια παραδείγματα Παράδοσης π.χ. τη χειροποίητη τέχνη, όπως το κυπριακό Λευκαρίτικο Κέντημα (που ανήκει πια στο Παγκόσμιο Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO), τα βήματα του πατροπαράδοτου Καλαματιανού χορού, την παρασκευή πασχαλινής μαγειρίτσας ή κυπριακής φλαούνας, μαντινάδες κρητικές, άσματα της Ηπείρου, ήθη και έθιμα γάμου, εορτών, αναστενάρηδων κ.ά. Για το κάθε είδος μπορούν εδώ να λεχθούν πολλά. Ειδικά για τον χορό, αυτός είναι σιωπηλή ποίηση, είπε ο Σιμωνίδης. ‘Θα πίστευα μόνο σ’ έναν Θεό που θα ήξερε να χορεύει’, τόνιζε ο Νίτσε…και παραδοσιακά, θα εννοούσε, αφού ως Θεός ζει μες στον χρόνο, είναι ο Χρόνος, κι όλα στο σύμπαν χορεύουν με ρυθμό. Όλα της Παράδοσης αλληλοσυνδέονται μαγνητικά. Λες και ταιριάζουν τα λόγια του Έζρα Πάουντ: ‘Η μουσική ατροφεί όταν απομακρύνεται πολύ από το χορό. Η ποίηση ατροφεί όταν απομακρύνεται από τη μουσική’. Σε ό,τι αφορά στη Λαογραφία, αυτή βρέθηκε μπροστά σε πρωτόγνωρες «ανατροπές» στην Ελλάδα της μεταπολεμικής περιόδου. Αυτό εξαιτίας της οικονομικής ανάπτυξης, του εκσυγχρονισμού και διαδικασιών εξωγενών (σχέδιο Marshall κλπ.) που αλλοίωσαν τις κοινωνικές σχέσεις και το επίπεδο της πολιτισμικής έκφρασης. Αποτέλεσμα ήταν η συρρίκνωση του αγροτικού κόσμου (η Ε.Ε. προλαβαίνει την αποσύνθεσή του) και η σχεδόν υποταγή του τοπικού στο εθνικό, του αγροτικού στο αστικό (εξ’ ου και η αστυφιλία), ενώ αντίρροπα μεταφέρονταν πολιτισμικά πρότυπα από το αστικό κέντρο προς την ύπαιθρο. Αυτά ως ροπές και η ανάπτυξη νέων επιστημών οδήγησαν την ελληνική Λαογραφία από το εθνικό στο κοινωνικό πεδίο. Είναι ενδιαφέρον το ό,τι για την Κοινωνική Ανθρωπολογία οι νέες κοινωνίες μπορούν να μελετηθούν μόνο ενταγμένες στο ευρύτερο πλαίσιό τους, και ότι η ιστορία είναι ένα αναγκαίο ερμηνευτικό εργαλείο. Η Λαογραφία είναι η βάση για πλείστες κοινωνικές αλλαγές/μεταβάσεις κι η Στήλη εδώ προσφέρει το υλικό.