ΜικροΑπολογισμός του Αριστείδη Λαυρέντζου

1^η Ερώτηση ΣΠΕΚ: Υπάρχει κάποιο γεγονός (ευχάριστο ή όχι) που θυμάστε έντονα; Σας επηρέασε, σας προβλημάτισε, σας άλλαξε τις αναζητήσεις, σας ενέπνευσε για δημιουργία και κέρδος;

Α.Λ.: Ανήκω στους ευσυγκίνητους – άρα μου προκαλεί συγκίνηση η κάθε μου δημιουργία, καλλιτεχνική ή επιστημονική. Ένα βράδυ του 1962, στο χωριουδάκι μας Μηλιανά Άρτας που δεν είχε ηλεκτρικό φως, ούτε υδροδότηση, ο πατέρας έφερε ένα αθηναϊκό περιοδικό, όπου είχε δημοσιευτεί ένα σταυρόλεξό μου. «Θα γίνεις άνθρωπος της πένας», μου είπε η μητέρα, που με έμαθε να γράφω χωρίς να έχει πάει ποτέ η ίδια σχολείο. Της απάγγελνα τότε και τα πρώτα μου ποιήματα, σε εκείνη και σε μια γειτονοπούλα που της άρεσαν. Ένας ηθοποιός και ένας θεατής αρκούν για να υπάρξει θέατρο, λέει ο Γκροτόφσκι. Εγώ είχα ήδη δύο θεατές. Αυτά με διευκόλυναν στη δύσκολη απόφαση το 1993, στο τρίστρατο μεταξύ μιας πολιτικής σταδιοδρομίας (ήμουν εκλεγμένος Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Βελγίου, με πλούσια δράση), ενός 100% δοσίματος στο επάγγελμά μου (νομικός της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και τέλος, της αφοσίωσης στο θέατρο. Πρώτη παράσταση, στο Σαρλερουά, 18.5.1993, του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου, που είχα πρωτοστατήσει στην ίδρυσή του. Έντονο και το χειροκρότημα για το ρόλο μου επί σκηνής (πολλοί θεατές τον θυμούνται ακόμη), εξαιρετική κριτική από τον σκηνοθέτη της παράστασης Βάσο Ανδρονίδη, και η φράση, τα μεσάνυχτα, της τότε αγαπημένης μου: «αυτός είναι ο δρόμος σου». Στο επάγγελμά μου συνέχισα άψογα μέχρι κλεισίματος 35ετίας. Στην Ομοσπονδία, λήξη της διετούς θητείας και τέλος. Το θέατρο το κράτησα για την υπόλοιπη ζωή μου, συν σκηνοθεσίες και μεταφράσεις μου, θεατρικές και μη, που αρέσουν ή και βραβεύτηκαν. Τις ήρεμες ώρες, άρθρα μου, ποιήματα και πεζά. Άνθρωπος της πένας και του θεάτρου.

2^η Ερώτηση ΣΠΕΚ: Υπάρχει κάποιο έργο σας, λογοτεχνικό ή καλλιτεχνικό ή επιστημονικό που θα το κάνατε διαφορετικά ή καθόλου; Γιατί; Αν όχι, απαντήστε μονολεκτικά;

Α.Λ.: Αποφεύγω να γυρίζω στο παρελθόν, εκτός μόνο αν αυτό μπορεί να βοηθήσει για να δω αν κάτι που δεν έκανα τότε μπορώ να το κάνω τώρα. Η απάντηση τις περισσότερες φορές είναι ναι. Όσο ζούμε μπορούμε.

3^η Ερώτηση ΣΠΕΚ: Τί αναζητάτε ακόμη στην ζωή σας και την λογοτεχνική/ καλλιτεχνική/ επιστημονική/ επαγγελματική σας πορεία; Υπάρχουν συγκεκριμένες ανησυχίες;

Α.Λ.: Το «ακόμη» με ξαφνιάζει λίγο, διότι είναι σαν να ετοιμάζομαι να πεθάνω – κάτι που μπορεί να συμβεί και χωρίς ετοιμασία. Προτιμώ λοιπόν να χρησιμοποιώ το χρόνο μου για να συνεχίσω να κρατώ αναμμένη αυτή τη μικρή σπίθα δημιουργίας που μου έδωσε η Μητέρα ζωή ή η Θεία Πρόνοια – τα δέχομαι και τα δύο. Ας κρατιέται αναμμένη η σπίθα και όλο και κάποια σκοτάδια θα διαλύει, μέσα μου και γύρω μου. Ιδού ο στόχος μου.

4^η Ερώτηση ΣΠΕΚ: Τί σημαίνει για σας «καλή υστεροφημία»; Τί να θυμάται ο κόσμος για σας;

Α.Λ.: Η υστεροφημία απασχολεί συνήθως όταν είσαι με το ένα πόδι στον τάφο. Μολονότι αυτό είναι το τέλος όλων, εντούτοις αν έχουμε την τύχη να ασχολούμαστε με κάτι που αξίζει τον κόπο και για μας και για τους γύρω μας και τρέφει και την ψυχή μας, δεν θα μας βασανίζει ο φόβος. «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α΄ Καθ. επιστ. Ιωάννου, 4:18). Καλή υστεροφημία θεωρώ να θυμάται για καιρό ο κόσμος το (τα) ταλέντο (-α) μου αλλά και να έχει να θυμάται ότι, όπως κάποιοι με βοήθησαν να ανακαλύψω και αναπτύξω τις δυνατότητές μου, έτσι βοήθησα κι εγώ κάποιους άλλους: είναι ωραίο να ξυπνάς όμορφα πράγματα στους ανθρώπους και να νοιάζεσαι γι’ αυτούς, χωρίς κανενός είδους τσιγκουνιά.

Ο Αριστείδης Λαυρέντζος γεννήθηκε στα Μηλιανά Άρτας (1951). Σπούδασε στη Νομική Αθηνών, όπου και αρίστευσε. Στις μεταπτυχιακές σπουδές του απέκτησε μάστερ ευρωπαϊκού και συγκριτικού και δικαίου στη Γαλλία (Νανσύ και Στρασβούργο) και μάστερ δραματουργίας και σκηνοθεσίας στο Βέλγιο (Πανεπιστήμιο της Louvain-la-Neuve, www.uclouvain.be). Παρακολούθησε πολλά σεμινάρια για το ευρωπαϊκό δίκαιο σε διάφορες χώρες, π.χ. στο Λονδίνο (King George’s College), Παρίσι (E.N.A.), Βόννη (Bundesfinanzministerium) και για το θέατρο (Oxford College). Παράλληλα με τις σπουδές και την άσκηση του νομικού επαγγέλματος, αρχικά στη δικηγορία (μετά από επιτυχή άσκηση στο Συμβούλιο της Επικρατείας) και μετέπειτα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή (τα τελευταία 15 χρόνια καριέρας στη Γενική Διεύθυνση Παιδείας και Πολιτισμού), καλλιέργησε από τα παιδικά χρόνια την κλίση προς την ποίηση, τη λογοτεχνία και το θέατρο. Έχει αρθρογραφήσει σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και πραγματοποιήσει διαλέξεις με θέματα θεατρικά, ιστορικά, νομικά και λογοτεχνικά. Έχει μεταφράσει λογοτεχνικά έργα και κυρίως θεατρικά από το παγκόσμιο δραματολόγιο, μεταξύ των οποίων, σε ομοιοκατάληκτο στίχο, τα έργα Αλέξανδρος ο Μέγας, Μιθριδάτης, Αταλία του Ζαν Ρασίν (Ρακίνα) και Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ. Του έχει απονεμηθεί πανελλήνιο βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης από την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας (2015). Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ετοιμάζει τη δημοσίευση της πρώτης του ποιητικής συλλογής. Το πρώτο του θεατρικό έργο Συναπάντημα στο Σέλτσο παίχτηκε στον επίσημο εορτασμό της εποποιίας των Σουλιωτών στο Σέλτσο της Ηπείρου το 2012.1 Δραστηριοποιείται στο θέατρο από το 1985 μέχρι σήμερα ως ηθοποιός και επιπλέον, από το 2001-02 διοικεί και σκηνοθετεί τις θεατρικές ομάδες ΘΕΣΠΙΣ Βρυξελλών (29 έργα), και το Θέατρο Μηλιανών Άρτας, που λειτουργεί ως θερινό (21 έργα), για το οποίο πρωτοστάτησε στην ανέγερση κυκλικού υπαίθριου θεάτρου 600 θέσεων, με τη σταθερή στήριξη του τοπικού Δήμου Γ. Καραϊσκάκη. Δράση σε πολιτιστικούς συλλόγους: Σύλλογος απανταχού Μηλιανιτών Άρτας (βασικός ιδρυτής, 1977), Σύλλογος Ηπειρωτών Βελγίου (μέλος), Ελληνικό Θέατρο Βελγίου (βασικός ιδρυτής, Βελγική Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών (μέλος), Αργώ – Δίκτυο Ελλήνων Βρυξελλών (μέλος), Παγκόσμιος Οργανισμός Θεάτρου (μέλος), Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Βελγίου (Πρόεδρος 1992-94), Εταιρεία Φίλων Ν. Καζαντζάκη – τμήμα Βελγίου (Πρόεδρος 2004-06), Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας-Κύπρου (υποψήφιο μέλος, 2021).