Δεν έχω θυμό για κανέναν.
Μόνο νοσταλγία και
δυο άδεια ποτήρια στο τραπέζι.
Δεν έχω πολλούς να μιλάω.
Για την ακρίβεια, κανέναν.
Δεν με πειράζει.
Μονάχα κάποτε,
είχα έναν φίλο στην Μπενάκη
που άκουγε Bad Movies
και έπινε τζιν τόνικ.
Δεν έχω ελπίδες γυρισμού.
Μόνο έναν κόμπο στον λαιμό
όταν περνάω απ’ την πλατεία.
Δεν έχω ανάγκη τις παρέες.
Για την ακρίβεια, κανέναν.
Κάποια βράδια.
Μονάχα κάποτε,
είχα έναν φίλο στην Μπενάκη
που μαγείρευε για όλους
εκτός από ‘μένα,
μα,
όταν έπινε πολύ
μου έλεγε
σ’ αγαπώ.
Μαρκέλλα Ευθυμίου
