Παιχνιδιάρικες ηλιαχτίδες ξετρυπώνουν ανάμεσα απ’ τις κουκουναριές και τα πευκόδεντρα. Μικρά σκιουράκια τρέχουν μαζί μου στο πολύχρωμο δάσος. Οι μέλισσες ηχούν σαν αυλός παρμένος από τον Παράδεισο, ενώ παράλληλα χορεύουν γύρω από το λευκό μου φουστάνι. Το νωπό γρασίδι δροσίζει τα γυμνά μου πόδια κι οι ευωδίες αγκαλιάζουν κάθε μου αίσθηση. Μια πεταλούδα, βαμμένη με όλα τα χρώματα του ωκεανού με ωθεί να τρέξω πιο γρήγορα για να τη φτάσω ως την άκρη του δάσους. Είμαι ανέμελη και για πρώτη φορά στη ζωή μου τόσο ευτυχισμένη.
Φέρνω στροφές γύρω από ένα θάμνο γεμάτο γιασεμί. Ζηλεύω πολύ τον θάμνο. Κόβω γρήγορα ένα γιασεμί και το φοράω στα μαλλιά μου. Ταιριάζει τόσο πολύ με το φόρεμά μου! Ένας λαγός ξεπροβάλλει από το θάμνο και με κοιτάει επίμονα. Μοιάζει θυμωμένος. Ίσως τον πείραξε που του έκλεψα ένα λουλούδι από τον κήπο του σπιτιού του. Με ένα απολογητικό βλέμμα του ζητώ συγγνώμη κι εκείνος αμέσως κορδώνεται και με προσκαλεί να συνεχίσω τον περίπατο μαζί του. Μάλλον με συγχώρησε ήδη. Μια αντανάκλαση με τυφλώνει, χάνω για λίγο την ισορροπία μου και πέφτω σε μια βαθιά λακκούβα. Είμαι μόνη. Προσπαθώ να σκαρφαλώσω, μα δυσκολεύομαι. Το νωπό χώμα γκρεμίζεται κάθε φορά που πατώ πάνω του.
Ύστερα από αρκετή ώρα τα δάχτυλα των χεριών μου γαντζώνουν επιτέλους το γρασίδι και το τραβούν βίαια, μα την ίδια στιγμή ένα τσούρμο μικρών και μεγάλων ζώων έρχεται καταπάνω μου. Σπρώχνω το κορμί μου με δύναμη και ανεβαίνω γρήγορα προσπαθώντας να κοιτάξω στο βάθος. Ένα δάγκωμα στο πόδι αποσπά την προσοχή μου. Είναι ο φίλος μου ο λαγός! Μα γιατί με δαγκώνει; Νομίζω ότι προσπαθεί να με προειδοποιήσει για κάτι. Τώρα τραβά με τα μακριά του δόντια το κυματιστό φουστάνι μου. «Τι συμβαίνει καλέ μου φίλε;», τον ρωτώ κι εκείνος έντρομος μ’ εγκαταλείπει και αρχίζει να τρέχει μακριά μου. Ένας φρικιαστικός ήχος, σαν οχιά που αποχωρίζεται το δέρμα της κάτω από κάποιο βαρύ βράχο, με κάνει να γυρίσω το βλέμμα μου προς τα πίσω.
Η μπλε πεταλούδα που προηγουμένως κατευθυνόταν προς την ανατολή, τώρα επιστρέφει προς τη δύση. Οι άκρες των φτερών της δεν είναι πια μπλε, αλλά μαύρες. Φλέγεται ολόκληρη. Δε μπορεί να πετάξει πια. Προσγειώνεται κατακόρυφα προς τη λακκούβα, όπου βρισκόμουν εγώ πριν λίγο. Ένα σύννεφο καπνού με γονατίζει. Βήχω. Βήχω πολύ. Το απειροελάχιστο οξυγόνο γδέρνει τους πνεύμονές μου. Μια μικρή αλεπού, δαγκώνει τα μαλλιά μου και προσπαθεί να με σύρει μακριά από τις σπίθες και τις πύρινες πευκοβελόνες που μας στοχεύουν ακριβώς στην καρδιά. Οι μέλισσες δεν ακούγονται πια. Κορμοί δέντρων και πουλιά πέφτουν στο έδαφος σαν αστραπές. Τα ουρλιαχτά μου ηχούν σαν συριγμούς. Η αλεπού τρέχει πιο γρήγορα από εμένα. Χάνω τον έλεγχο της αναπνοής μου και μαζί και τις αισθήσεις μου. Τα πάντα θολώνουν. Ηλιαχτίδες, μελωδίες, μυρωδιές, όνειρα, αναμνήσεις, πρόσωπα, συναισθήματα και είκοσι τρία έτη ζωής γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Ανοίγω για τελευταία φορά τα πλούσια βλέφαρά μου. Αντικρίζω το γιασεμί που προσπαθεί να γλιτώσει από τις φλόγες των μαλλιών μου. Τα καταφέρνει και ο δυνατός άνεμος το παίρνει μακριά μου. «Αντίο, γιασεμί μου», ψιθυρίζω… και τα βλέφαρά μου μετατρέπονται σε καιόμενη βάτο.
Αφιερωμένο στους πληγέντες και στα αδικοχαμένα ζώα-θύματα από τη φωτιά στη Βαρυμπόμπη και την Εύβοια. Ενός λεπτού σιγή για όλα τα θύματα εμπρησμών και πυρκαγιών. Δυνατή προσευχή για ένα καλύτερο αύριο.
Κατερίνα Πολατίδη
Φιλόλογος, Συγγραφέας
5/8/2021, Ελλάδα
