Λευκωσία, 20 Ιουλίου 2024. Σε δυόμιση ώρες θα ηχήσουν οι σειρήνες στην ελεύθερη Κύπρο για τα 50χρονα της μαύρης επετείου από τη βάρβαρη και παράνομη τουρκική εισβολή. Το μήνυμα είναι ένα και είναι σαφές: η Κυπριακή Δημοκρατία έχει ήδη αντέξει. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ισχυρή. Δε θα λυγίσει ποτέ. Γιατί, ακόμα και σ’ αυτές τις σκοτεινές ώρες, ιδίως σ’ αυτές, που οι μνήμες υφαίνουν τραύματα, λυγίζει μόνο όποιος δεν υποψιάζεται το λευκό στο μαύρο. Κι η σημαία, η λευκή σημαία, κυματίζει ψηλά, αγγίζοντας την παρηγοριά του λεύτερου ουρανού. Και θα κυματίζει. Όσο θ’ ανατέλλει ο ήλιος. Όσο ο ουρανός θα ’ναι μεγάλος γαλανός. Όσο η θάλασσα κι η γη θα ξαναγίνονται ζωή. Το πρωινό φως θα βρει τη πόλη μας ολόρθη στους ήχους των σειρήνων. Ολόρθη σαν τα κυκλάμινα του Πενταδάκτυλου που άγρια τα ’φτιαξε η φύση ν’ αντέχουνε στο κόκκινο αλύχτισμα της αρπαγής. Σ’ αυτό το φως θα τιμήσει τους Ήρωες που την τίμησαν με το φως τους. Τους αθάνατους. Πόλη αγαπημένη, Νησί μου όμορφο, σου έγραψα (απόσπασμα από το ποίημα «Στ’ αγιόκλημα της Κύπρου», στο Η πολιτεία των κυκλαμίνων [η τριλογία της Κύπρου], Εκδόσεις Ι. Σιδέρης, 2024, σ. 208):
Φόρεσε όμορφο νησί τ’ αγιόκλημά σου και πιάσε με απ’ το χέρι.
Τον κόσμο να γυρίσουμε αν θες μαζί.
Κι αν θες για σένα να του πούμε.
Τ’ αγιόκλημα να δείξουμε που μάτωσε,
τα χέρια σου που κόπηκαν στ’ αγκάθια.
Νησί μου όμορφο να μη φοβάσαι, μόνο δε θα ’σαι.
Τα γιασεμιά και τα κυκλάμινα θα σου φροντίσουν τις πληγές,
η θάλασσα θα πνίξει τις κόκκινες θηλιές,
κι ο ουρανός σου θα ’ναι και κείνος στο πλευρό σου.
Μόνο δε θα ’σαι σε πηγαιμό ή γυρισμό,
κοντά σου θα ’χεις τα παιδιά σου,
τα δέντρα και τα σπιτικά σου.
Μόνο δε θα ’σαι όμορφο νησί,
κι ο ήλιος απ’ τα μάτια σου θ’ αρπάξει το σκοτάδι,
θα φωτιστεί το βράδυ, θα ’μαι κι εγώ εκεί.
Μα πιάσε με απ’ το χέρι,
στιγμή μη χωριστούμε,
στο φως με φως να μπούμε,
λεύτερα να πατήσουμε στο χώμα που υποφέρει.
Αθήνα, 8.6.24, 11:53 μμ
Πόλη μου αγαπημένη, Νησί μου όμορφο, ήμουν τεσσάρων τότε. Παιδί. Τώρα, όχι πια παιδί, παιδί σου κι εγώ. Σε σένα πια θα ζω, με σένα θα ονειρεύομαι τον ίδιο μας σκοπό. Στο ένα σου μισό θα αναπνέω. Στο άλλο θα πονώ μα και θα καρτερώ. Σαν όλα τα παιδιά σου, έτσι κι εγώ, ολόκληρη μονάχα θα σε τραγουδώ.
Αθήνα, 24.7.24, 4:39 μμ
Δημήτρης Ν. Χρυσοχόου
