γράφει η Αλεξάνδρα Κωνσταντινίδου,
Φιλόλογος
Ιούνιος 2021
«Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Η αλήθεια είναι πως δε συνηθίζω να σου γράφω. Μα τώρα δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Ο πλανήτης δεν ψιθυρίζει πια, αλλά φωνάζει. Βράχνιασε σχεδόν. Αισθάνομαι πως ζω στιγμές που θα γραφτούν στην ιστορία. Με μελάνι μαύρο. Κατάμαυρο. Ανοίγω την τηλεόραση και στα επόμενα λεπτά το μετανιώνω. Παντού οι ίδιες εικόνες. Που διστάζεις να τις αφήσεις να περάσουν μπροστά από τα μάτια σου. Που σε αφήνουν να πνιγείς σε μία απελπισία απέραντη. Μονάχα θλίψη και φόβος. Η ελπίδα άφαντη. Ευτυχώς υπάρχεις κι εσύ. Κι εκείνοι οι φίλοι σου. Τα βιβλία. Πάντοτε τα αγαπούσα. Μα τώρα τα λατρεύω. Είναι κι εκείνη η γλυκιά μυρωδιά τους. Που σε ταξιδεύει σε εποχές παλιές. Ανυπομονώ να πέσει το σκοτάδι. Να ανάψω κεράκια. Το φως τους χάδι σκέτο στο πρόσωπό μου. Στο δεξί χέρι ένα ποτήρι κρασί. Κόκκινο φυσικά. Αγκαλιά με ένα βιβλίο. Να χαθώ στις σελίδες του. Να ξεχάσω το τραγικό παρόν με συνήθειες του παρελθόντος. Έστω και για λίγο. Ίσως αύριο ξημερώσει η ελπίδα.»