Στο βιβλίο « Μετά το Γολγοθά η Ανάσταση» δεν δεσπόζει τόσο η μυθοπλασία, όσο η βιωματική κατάθεση του συγγραφέα η οποία καθώς δεν διακατέχεται από διδακτισμό, αποτελεί ζωντανό παράδειγμα αλτρουισμού και προσφοράς προς τους συνανθρώπους του. Ο συγγραφέας σημειώνει χαρακτηριστικά στην εισαγωγή του βιβλίου: «Το πραγματικό νόημα της ζωής για εμένα είναι η αγάπη και η ανιδιοτέλεια προς τους συνανθρώπους μου, η οποία οδηγεί στην ευτυχία, την ευημερία και την προσφορά, στη βελτίωση του κοινωνικού συνόλου».
Σύμφωνα με τον συγγραφέα, ο δικός του Γολγοθάς εμφανίστηκε στη ζωή του με διάφορες αυτοάνοσες παθήσεις. Πρόκειται, υποστηρίζει ο ίδιος, για ασθένειες που είναι πολύ δύσκολο να ανακαλυφθούν και να αποδειχθούν. Από το έτος 1999 ο ίδιος πάσχει από διάφορα προβλήματα στο πρόσωπο, τα οποία προκλήθηκαν από τη χρόνια έκθεση στον ήλιο. Το έτος 2008 ο ίδιος έλαβε γνωμάτευση ότι έπασχε από Χρόνια Εμμένουσα Οσφυαλγία ενώ το 2009 έλαβε γνωμάτευση από δερματολόγο στην οποία αναγραφόταν ότι πιθανόν να έπασχε από χρόνια ερυθηματώδη λύκο στο πρόσωπο. Αυτά και άλλα συμπτώματα και συνακόλουθες διαταράξεις τόσο στη σωματική όσο και στην ψυχική του υγεία, τον οδήγησαν σε δυσφαγία και αρκετούς πνιγμούς επί καθημερινής βάσεως.
Οι παθήσεις ωστόσο του Μάριου Μιχαήλ, αποτέλεσαν το εφαλτήριο για τον ίδιο να αναγνώσει τη ζωή του κάτω από ένα ολότελα διαφορετικό πρίσμα. Για να καταφέρει να επιβιώσει, όπως ο ίδιος καταθέτει, άρχισε να μελετά τη λειτουργία του ανθρωπίνου σώματος. Αφορμή του, συνεχίζει, στάθηκε το βιβλίο « Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ» του Dr. Joseph Murphy, το οποίο του είχε δωρίσει η κόρη του προκειμένου ο ίδιος να βρει το απαραίτητο σθένος να αντιταχτεί στις κατά συρροή επιπλοκές της υγείας του. Διαβάζοντας και εντρυφώντας στο βάθος είκοσι βιβλίων αυτοβελτίωσης, ο Μάριος Μιχαήλ κατόρθωσε να αποκομίσει πολλά εφόδια και γνώση που στη συνέχεια αποτέλεσαν παρακαταθήκες γνώσης για όλους εμάς που έχουμε την τύχη να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες του.
Μέσω του χαρακτηριστικού τίτλου «Από το Γολγοθά στην Ανάσταση», ο συγγραφέας υπομνήσκει σε όλους εμάς που είχαμε τη χαρά να διαβάσουμε το βιβλίο του, το δράμα της μαρτυρικής ανάβασης του Θεανθρώπου στο μέρος του θυσιαστηρίου του. Ο συγγραφέας δεν γράφει λοιπόν τόσο για να ταξιδεύσει τους αναγνώστες του στον μαγικό κόσμο της φαντασίας, όσο για να καταγράψει τις συνειδησιακές, τρόπο τινά, αφυπνίσεις, που ο ίδιος βίωσε εξαιτίας των σπάνιων παθήσεων από τις οποίες υπέφερε. Το βιβλίο εμφορείται από τα διαχρονικά νάματα της συμπόνοιας, κατανόησης και προσφοράς προς τους συνανθρώπους μας.
Μέσω μιας τέτοιας συλλογιστικής λοιπόν, ο συγγραφέας ξεκινώντας από την υπαρξιακή, όπως ο ίδιος τη χαρακτηρίζει, βάση του ανθρώπινου αφηγήματος αναφέρεται στις αρχές, στις αξίες και στα Πιστεύω του ανθρώπου όπως αυτά εξελίχτηκαν διαμέσω των αιώνων. Το επόμενο στάδιο πνευματικής αφύπνισης, σύμφωνα πάντα με τον συγγραφέα, είναι το γνωστό σε όλους σωκρατικό « γνώθεις εαυτόν» το οποίο αναντίλεκτα αποτελεί μία από τις πιο σπουδαίες κατακτήσεις της φιλοσοφίας. Η καλή γνώση του εαυτού ενεργοποιεί όλες τις δυνάμεις που κατέχει ο άνθρωπος προκειμένου να επιτύχει το ξεδίπλωμα των αρετών που για καιρό κρατούσε φυλαγμένες στο χρονοντούλαπο της προσωπικής του ιστορίας. Η αληθινή όμως γνώση του εαυτού και της ζωής εν γένη, είναι, σύμφωνα πάντοτε με τα λεγόμενα του, το επίπονο άλμα του ανθρώπου από την επιδερμική διάσταση των πραγμάτων σε μια άλλη, βαθύτερη και πολυπρισματική αντίληψη περί εαυτού. Η γνώση ωστόσο αν αδρανοποιηθεί στο επίπεδο της αποστασιοποιημένης φιλοσοφικής σκέψης, κινδυνεύει να μετατραπεί σε άγονη και στείρα θεωρητικολογία. Ο συγγραφέας μέσω διάφορων τεχνικών που ο ίδιος έχει, όπως έχουμε ήδη προαναφέρει, διδαχθεί, ενισχύει και ισχυροποιεί τη θέληση του ανθρώπου να ανιχνεύσει το προσωπικό του στίγμα στο βάθος των προσωπικών του δυνατοτήτων. Ο συγγραφέας επί τούτου διατείνεται πως ο άνθρωπος μέσω της δύναμης του μυαλού του μπορεί να τιθασεύσει τις φυγόκεντρες εκείνες δυνάμεις οι οποίες τείνουν να αποπροσανατολίζουν συνεχώς τον αγωνιζόμενο άνθρωπο από την προσπάθεια που επιτελεί να αναγνώσει τη βαθύτερη ουσία του. Μέσω του βαθύτερου και συνεπώς αληθινού του εαυτού, ο άνθρωπος δύναται να οραματιστεί το δικό του μέλλον απαλλαγμένο από τα θέλω και τα συναισθηματικά βαρίδια του καταπιεστικού κόσμου που τον περιβάλλει. Ο άνθρωπος συμπερασματικά με τη βοήθεια συγκεκριμένων πρακτικών που προτείνει ο συγγραφέας, κατορθώνει στο τέλος να αντικρίσει με μια καινούρια και διαρκώς αναγεννώμενη ματιά το δικό του μέλλον.
«Ο πόνος είναι ο πιο πιστός οδηγός στον ανήφορο που φέρνει από το ζώο στον άνθρωπο» είχε γράψει ο συγγραφέας, φιλόσοφος και οραματιστής Νίκος Καζαντζάκης. Το γνωμικό αυτό πηγαινοερχόταν βασανιστικά και ακατάπαυστα ενώ διάβαζα τις γραμμές του βιβλίου, νιώθοντας τους παλμούς της αγωνίας και της έντασης του καθώς ανέβαινε βήμα- βήμα τα σκαλιά που οδηγούσαν στην προσωπική του λύτρωση. Μέσα από το παράδειγμα του συνανθρώπου μας που σήμερα έχουμε τη μεγάλη χαρά να έχουμε μαζί μας, ο καθένας από εμάς μπορεί να αποκομίσει τα δικά του συμπεράσματα για να ανεβούμε κι εμείς το δικό μας Γολγοθά και να ανταμώσουμε τη δική μας Ανάσταση.
Κυριάκος Στυλιανού
λογοτέχνης – εκπαιδευτικός
Κύπρος, 5/3/2021
