Ελεύθερη Έκφραση

Υπηρέτης χρυσών πετραδιών

ΠΕΤΡΑΔΙΑ ΛΑΜΠΡΟΥ ΜΑΡΙΑ ΠΤΕΡΥΓΑ ΝΕΟΙ

γράφει η Μαρία Λάμπρου
Νομικός – Λογοτέχνιδα
Πάφος 2022

Αυτό που ένιωσα να με κατακλύζει έμοιαζε με πόλεμο. Ένας πόλεμος που λαμβάνει χώρα σε ένα υπέδαφος ασταθές, ναι έτσι το αισθάνομαι, μια κινούμενη άμμο πάνω στην οποία πάλλονται λέξεις, εικόνες, σχηματισμοί που ψάχνουν διεξόδους. Λέξεις που τρέχουν να προλάβουν να μπουν στη σειρά για να γίνουν νόημα σε ένα χαρτί, μια άβυσσος ο νους και μέσα ξεπροβάλλουν σαν χρυσά πολύτιμα πετράδια οι λέξεις. Η μια αντιπαρέρχεται την άλλη, σαν φώτα που αναβοσβήνουν ασύγχρονα, στην προσπάθεια τους να τιθασεύσουν τον άπειρο χώρο του μυαλού μου. Μια διαδικασία που την έχω βιώσει αρκετές φορές, τόσες ώστε να μου είναι οικεία, τόσες που οι λέξεις δεν κρατούν πια τα προσχήματα. Αγγίζουν τη ψυχή, το μυαλό τον ασυνείδητο και το συνειδητό νου μου. Λέξεις χωρίς αριθμητικό περιορισμό ενίοτε με διαθέσεις άγριες. Υπομένω τον βομβαρδισμό και το μένος τους, τις αποτυπώνω στο χαρτί, αλλά δεν τις φοβάμαι.

Ο ποιητής είναι πολλές φορές ο ίδιος έρμαιο των λέξεων του, της ορμητικότητας και της παρόρμησης τους, εκείνος απλά τις μεταφέρει σαν όμηρος σε ένα χαρτί. Δεν τις πλάθει, δεν τις ψάχνει ο ίδιος, αυτές τον κυνηγούν σαν αλαφιασμένες, σαν χαμένα πετράδια που ζητούν καταφύγιο σε ένα κομμάτι χαρτί, σε ένα δανεικό χέρι, ζητούν μετοίκηση σε ένα προσωρινό μυαλό. Δεν σου ανήκουν οι λέξεις, εσύ ανήκεις σε αυτές, διαφεντεύουν την ύπαρξη σου, αυτές μετουσιώνουν το είναι σου σε κάτι ορατό. Εσύ απλά παρακολουθείς σαν χαμένος, με μυαλό αγριεμένο από την τρικυμία τους, από την ομορφιά των πετραδιών που ξεπροβάλλουν αυτόβουλα χωρίς τη δική σου συνεισφορά.

Τα πετράδια είναι χρυσά, είναι ακριβώς αυτό που η λέξη υπονοεί, πολύτιμα, η κάθε μια λέξη σου είναι πολύτιμη, χωρίς αυτή κάποιο συναίσθημα σου θα παραμείνει βουβό, μια γωνιά του ασταθούς υπεδάφους σου θα παραμείνει στείρα. Όλες τις λέξεις του τις έχει ανάγκη ο ποιητής για να μετουσιώσει τη σκέψη και το συναίσθημα του, οι λέξεις ξέρουν τι είναι να πουν και τι να κρύψουν, τι θα παραμείνει αθέατο και τι θα βγει στο φώς . Και ο ποιητής τις εμπιστεύεται. Γίνεται έρμαιο στα χέρια τους, άβουλο όν σχεδόν, δεν τις εμποδίζει, δεν τις μέμφεται, δεν τις αντικρούει μα αγκαλιάζει με σύνεση κάθε τους παφλασμό, κάθε ένταση κάθε ματαίωση, κάθε επιλογή. Το ποίημα είναι η ουσιαστική αναμέτρηση του εσωτερικού κόσμου του ποιητή με τις λέξεις.

Οι λέξεις, οι παντοδύναμοι και εν πολλοίς αδίστακτοι αυτοί σχηματισμοί, δε θα διστάσουν να σκοτώσουν ακόμα και τον ίδιο τον ποιητή. Το μυαλό και το σώμα του παραμένουν πάντα το όχημα τους, παραμένουν ο δανεικός χώρος όπου θα αναμετρηθούν μεταξύ τους, να βρουν διέξοδο στο φώς και αφού εκπληρώσουν το σκοπό τους να «σκοτώσουν» τον ποιητή, χωρίς ο ίδιος να έχει προλάβει κάτι να πει. Αυτές διαφεντεύουν και αυτές λένε ότι ξέρουν, ότι είδαν, ότι ένιωσαν ότι μπορεί να ειπωθεί, και αντίστοιχα αυτές κρύβουν ότι θα παραμείνει αθέατο.

Με το θάνατο του ποιητή γεννιέται το ποίημα, αυτό που οι λέξεις σχημάτισαν εν αγνοία του. Το ποίημα αυτό δεν του ανήκει είναι ανεξάρτητη κειμενική οντότητα, όλες οι πόρτες που συνδέουν το συνονθύλευμα αυτό των λέξεων με την πηγή από την οποία προήλθε είναι τώρα κλειστές. Όλες οι δίοδοι έχουν διακοπεί οριστικά. Το ποίημα γράφτηκε, ο ποιητής πέθανε, και το ποίημα παραμένει πάντα ορφανό, έτοιμο να υιοθετηθεί από τον εκάστοτε αναγνώστη. Πόσες φορές άλλωστε νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να γράψουμε τίποτε άλλο, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ ποιητές; Για να αυτοαναιρεθούμε με την επόμενη κρούση της έμπνευσης.

Ο ποιητής πεθαίνει σε ένα κόσμο βαρύ, και αντίστοιχα το ποίημα σαν στοχασμός θα γεννηθεί μέσα στην πλήξη και την ανία της καθημερινότητας. Κάποιες φορές όταν γράφουμε, όταν η έμπνευση μας κτυπά την πόρτα, νιώθουμε να μην ανήκουμε κάπου, να μην ανήκουμε πουθενά αλλού παρά μόνο στις λέξεις μας, ο κόσμος ξάφνου μοιάζει πολύ βαρύς, ανιαρός και άδειος, ο έξω κόσμος έχει αξία και συνεχίζει να υπάρχει μόνο για να υποδεχτεί τις λέξεις μας. Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση, με ένα νου αγριεμένο από τον αδιάκοπο αγώνα των λέξεων ο ποιητής πεθαίνει τη στιγμή που γεννιέται το ποίημα του σε ένα κόσμο που του μοιάζει ήδη βαρύς. Αυτή είναι η μοίρα του κάθε ποιητή να πεθαίνει ο ίδιος για να γεννιέται το ποίημα.

Γράφω ποίηση θα πει ατενίζω τον αιώνιο αγώνα των λέξεων, γράφω ποίηση θα πει είμαι ταγμένος να υπηρετώ τα χρυσά μου πετράδια και να αποδέχομαι κάθε μικρό μου θάνατο.

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα

Η Μαρία Λάμπρου γεννήθηκε το 1989 στην Πάφο της Κύπρου όπου διαμένει μόνιμα σήμερα. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στα Νομικά ( LLM). Είναι μέλος του Παγκυπρίου Δικηγορικού Συλλόγου. Είναι φοιτήτρια του τμήματος «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό» του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου και υποψήφια φοιτήτρια στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Δημιουργική γραφή» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Της αρέσει το θέατρο και η μαγειρική, αγαπά τη λογοτεχνία και τη μουσική τα οποία συνδυάζει με βόλτες στη θάλασσα. Στον ελεύθερο της χρόνο ασχολείται με τη χειροτεχνία.