γράφει η Δάφνη Ελένη Στυλιανίδου,
Μάρτιος 2021
Κοίτα, δες εκείνο το κορίτσι
που τριγυρνάει μοναχό του
Είναι πια μεσάνυχτα
Σε μια πόλη που φτιάχτηκε για λύκους.
Δες, κοίτα την προσεκτικά.
Μπλε τζιν, μαύρο παλτό
Μαλλιά σαν τη φωτιά,
Μάτια σαν τη λάμψη ζωηρά
Κάπου, κάποιος
παίζει μουσική
Δεν την ακούς.
Είναι βαθιά μες στην καρδιά της.
Είναι νέα, ανυπόμονη
Θέλει να ζει,
για το αύριο δεν μπορεί να καρτερεί.
Τώρα σταματά.
Κοιτάζει τον εαυτό της.
Αυτός που θα θέλε να ζει.
Να ανυπομονεί
στο καταλευκό της φόρεμα
έτοιμη, πανέτοιμη, για το δικό της το χορό.
Τα μαλλιά σγουρά
Τα χείλη κατακόκκινα
Πανύψηλα τακούνια
Και τη καρδιά της να χτυπά
Τώρα μπαίνει μες στο μπαρ.
Βρίσκει έναν άγνωστο, τού αρπάζει το τσιγάρο
Και πίσω να παίζει το αγαπημένο της φλαμένκο.
Δεν είναι αυτή.
Όχι, δεν είναι αυτή.
Είναι μια οφθαλμαπάτη.
Μία όαση του μεσονυκτίου
Της γυναίκας που θα ήθελε να είναι.