Εργο-βιογραφικό Σημείωμα
Η Καλλιόπη Εξάρχου είναι Aναπληρώτρια Καθηγήτρια Θεατρολογίας του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Διδάσκει Ιστορία και Θεωρία του Θεάτρου σε προπτυχιακό επίπεδο και στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών του Τμήματος.
Η επιστημονική της δραστηριότητα περιλαμβάνει:
Α.Βιβλία
- Εικόνες φωτός και σκότους στο θέατρο του Αρραμπάλ, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 1995.
- Histoire du théâtre : la passion au féminin, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 2008.
- Δημήτρης Δημητριάδης: Το θέατρο του ανθρωπισμού, Αθήνα, Σοκόλη, 2016.
Β.Δημοσιεύσεις άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά ελληνικά και ξένα καθώς και σε συλλογικούς τόμους έγκυρων εκδόσεων της Γαλλίας, και ανακοινώσεις σε συνέδρια με αντικείμενο κυρίως το θέατρο γάλλων και ελλήνων δραματουργών.
Γ.Εκδομένες μεταφράσεις
- Αρραμπάλ, Ο Αρχιτέκτονας και ο Αυτοκράτορας της Ασσυρίας, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 1997 (θεατρικό έργο).
- Αρραμπάλ, Κλειτορίς, Paris, Arche, 2008 (ποίημα με ζωγραφική του Αλέκου Φασσιανού).
Δ.Λογοτεχνικό έργο
- Θεατρικά έργα
- Όταν πέφτουν οι μάσκες, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 2002.
- Ονομάζομαι…Γυναίκα, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 2005.
- Ποιητικές συλλογές
- Μικρές ιστορίες μεγάλων εξομολογήσεων, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 2005.
- Περί Ιδεών, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 2006.
- Περιπλανώμενος Λόγος, Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2009.
- Βιβλιάριο καταθέσεων, Αθήνα, Γιαλός, 2012.
- Μάχιμα Χείλη, Αθήνα, Σοκόλη, 2014.
- Τόσο ήθελε το στήθος, Αθήνα, Σοκόλη, 2020.
- Διηγήματα/Νουβέλα
- Extra Large, Aθήνα, Σοκόλη, 2011.
- Η Κυρία Χ, Αθήνα, Σοκόλη, 2019.
Βίντεο
Συνεντεύξεις
Κριτικές
Δείγματα
Από τις Ποιητικές Συλλογές της
Μικρές ιστορίες μεγάλων εξομολογήσεων, University Studio Press, 2006
Κάθε βράδυ
γονάτιζα στις ρίζες μου
ν’ ακούσω
το νανούρισμά τους
Τώρα που οι ρίζες
έγιναν άνεμος
έβαλα φτερά
στη μνήμη μου
Περί ιδεών, University Studio Press, 2006
Γράφω
για να βεβαιωθώ
ότι υπάρχεις
ότι υπάρχω
Για να διαχωρίσω
τον θάνατο από τη ζωή
Χρειάζομαι έναν αποδέκτη
για να συνεχίσει
η αμηχανία μου
να αναιρείται
Περιπλανώμενος λόγος, Γαβριηλίδης, 2009
Extra-ordinaire
Να μετατρέπεις το σύνηθες
σε extra-ordinaire
Μάλλον έτσι κάπως
δεν ορίζεται η πολυσημία
του Έρωτα;
Bιβλιάριο καταθέσεων, Γιαλός, 2012
Το επινοείν
Μέρες που είναι
αναρωτιέμαι
τι θ’ απογίνουμε
χωρίς την ατιθάσευτη
γοητεία του επινοείν
Με ποια αντίδοτα
ευσπλαχνίας
θα κατευνάσουμε
το ένστικτο του θανάτου;
Αν συναντούσαμε
τη χαρά εις εαυτόν;
Ή μήπως στον πλησίον;
Ας αφεθούμε καλύτερα
στις αμαζόνες λέξεις
εκάστου εξ ημών
για ένα εμψυχωμένο σύμπαν
Μάχιμα χείλη, Σοκόλη, 2014
Θέμα σεβασμού
Αν σου ζητήσουν
τον λόγο
για του Λόγου το αληθές
τι θα απαντήσεις
Ποιητή;
Ότι χρειάστηκε
μια μικρή
ελάχιστη στιγμή
από κείνες που η ψυχή ανίπταται
και αλλάζουν ηλικία οι ουρανοί
για να υποκύψεις
στη μάνητα των φθόγγων;
Και τι θα κάνεις
με τα ανευχαρίστητα στόματα;
Ανακωχή;
Αν θέλεις
να σε σέβομαι
άσε τα καθαρά κρύσταλλα
για τις νοικοκυρές
Εσύ
ανήκεις στους θολωμένους
που απαγκιάζουν εκστατικοί
μόνο σε οινοχόα χείλη
Τόσο ήθελε το στήθος, Σοκόλη, 2020
Μήτρα/Μητρίδα
Δεν είναι η πρώτη φορά
που μ’ επισκέπτεσαι
με τα χέρια παραμύθια
Λες και ισόβια παρηγορία
από εδώ και μπρος
Ντύνεσαι Ανάσταση
κι ανοίγεις πόρτες και παράθυρα
Στρώνεις το τραπέζι
– πάντα τέσσερα τα σερβίτσια –
κλειδώνεις το ανυπόφορο
στο υπόγειο
– ξέρεις εσύ, βαθιά να μην ακούγεται
ο αχός του –
και κάνεις εκείνα τα μαγικά
με το φως
το φλογισμένο από ήλιο μόνο
Μυρίζει και το γιασεμί
της μάνας
και μου παίρνει το μυαλό
Άσε πια τις τριανταφυλλιές της
από κάτι
που σαν σάρκα θαρρείς
της ανάσας
Τι να πω
Ίσως ήρθε ο καιρός
να ξαποστάσουν οι κόμποι
που μας κρατούσαν
αιχμαλώτους
και τους δύο
Ίσως
Από τα Διηγήματά της
Extra Large, Σοκόλη, 2011
Εxtra Large
[…]
Η περιφέρεια της Ντεζιρέ βασίλευε σ’ αυτή τη γειτονιά των μικρών και φτωχικών σπιτιών, τους έδινε έναν αέρα, μιαν άπλα, μιαν ευρυχωρία που την είχαν απόλυτη ανάγκη, ζωτικής σημασίας, όπως καταλαβαίνετε, μια φαντασιακή επέκταση των ορίων τους, της στενότητας, της μίζερης ζωής τους. Αχ! Αθάνατη περιφέρεια της Ντεζιρέ! Ενσάρκωνες τόσο θριαμβευτικά μακρόθυμες προσδοκίες συμπτυγμένης επιθυμίας!
Η Κυρία Χ, Σοκόλη, 2018
Σαν τα χιόνια
Όταν κατηφόρισαν τα χιόνια απ’ τα ορεινά στα πεδινά, η Κυρία Χ βάλθηκε να τους δώσει ένα σχήμα. Ήσυχο. Ειρηνικό. Εξάλλου, αυτά τα τρυφερά βαμβάκια είναι αθόρυβα από τη φύση τους. Απορροφούν κάθε ηχητική παραφωνία. Είναι που τότε παύουν να μαλώνουν οι θεοί από ψηλά.
Το σχήμα είχε κάτι από καμπύλες απαλές για να μην σκοντάφτουν τα χάδια. Στο κέντρο μια ζεστή επιμήκυνση. Για να υπενθυμίζει την αντανάκλαση της φύσης.
Όταν ο καθρέφτης τη διαβεβαίωσε για αμοιβαία σχέση εκτίμησης, η Κυρία Χ τίναξε ανέμελα τα χιόνια και εξήλθε αθώα παιδίσκη.
Από τα Θεατρικά έργα της
Όταν πέφτουν οι μάσκες, University Studio Presse, 2002
«Υποκρίσου, αγαπητή μου Φλοράνς
Υποκρίσου ότι σου είναι αδιάφορος
Φόρεσε τη μάσκα της καλής κόρης
Απόθεσε το βλέμμα σου πέρα από τα μάτια του
Τα μάτια του ρίχνουν το φως τους σε άλλα μάτια
[…]
Ονομάζομαι… γυναίκα, University Studio Press, 2005
Γυναίκα:
Θυμάσαι, μαμά;
Έμπαινα στην αγκαλιά σου
και μου κρατούσε
σφιχτά τα χέρια
Δυο μικρά χεράκια
κούρνιαζαν
στη ζέστη της παλάμης σου
κι εγώ
με κλειστά μάτια
αφηνόμουν μέσα της
[…]
Φωτογραφίες
