«Ο Χρήστος Ντικμπασάνης διαβάζει Ντικμπασάνη» Ποιητές του Ελληνισμού

Προσφορά και θυσία

Τι θέλεις να σου χαρίσουμε
για να μας παραδώσεις αυτόν τον πλανήτη;
Γύρεψα δυο άστρα να κοιτάζω
μες στις λάμψεις τους τα μάτια σου
Γύρεψα δυο αστεροειδείς ν’ ακούω
στον ήχο τους τη γλυκιά σου φωνή
Γύρεψα μια μαύρη τρύπα να χάνομαι
μες στην τρυφερή σου αγκαλιά

Τι θα μας προσφέρεις θυσία;
Πάρτε τα γόνατά μου
Δεν αντέχω άλλες υποκλίσεις
Πάρτε το πρόσωπό μου
Δεν αντέχω άλλο τους μορφασμούς
του φόβου και της μοναξιάς
Πάρτε τα έτη φωτός που διένυσα
μέσα στην αιώνια νύχτα
Μόνο μην παίρνετε τη ψυχή μου
Τη χρειάζομαι για να μου μετράει
τους παλμούς των εξασθενημένων μου πόθων

*

Ο δράκος

Όπως όλοι οι δράκοι γεννήθηκα για να πονώ
Το κορμί μου είναι χαραγμένο
από κατάρες άσπλαχνων μαγισσών
με πυρωμένο σίδερο σφραγίδα
του απώτατου ρόλου μου,
τη φύλαξη ακριβοθώρητων θησαυρών

Όπως όλοι οι δράκοι βρίσκω μικροσκοπική
τη γενναιόδωρη καρδιά μου
Ερωτεύομαι με το άκουσμα λόγων αγάπης
και μ’ ένα ανεπαίσθητο φιλί

Όπως όλοι οι δράκοι μεγαλώνω ελεύθερος,
τη γλώσσα μου στη φωτιά έχω βουτηγμένη
κι ένα υπόκωφο βρυχηθμό στο στόμα

Όπως όλοι οι δράκοι,
άνθρωποι σας καταδιώκω και σας ακολουθώ
Εσείς νομίζετε πως θα σκοτώσετε
τους πόθους μου μ’ ένα σπαθί
Με περιπαίζετε συνεχώς για να καλύψετε
τους δικούς σας ανείπωτους φόβους

Θάνατος είναι για εμένα η σκλαβιά,
Όποτε τύχει να συμβεί και αυτό,
προσφέρω το ανίκητο κορμί μου με αφοσίωση
μόνο στο δρακομάχο που θα με αγαπήσει

Αχίλλειος Πτέρνα

Αίμα πλημμυρίζει το γαλαξία
Οι κομήτες γιγαντώνονται εκεί
που πέφτουν οι κόκκινες σταγόνες
Έτσι γεννιέται μια μάχη στο Σύμπαν
Αχτίδες αιχμηρές ρίχνονται,
ερυθρές και ευλύγιστες σαϊτιές
εναντίον του αμετάπειστου Θεού
Η νεανική μας ηλικία ήταν μονάχα σιωπή
Στην εφηβεία μας ήμασταν
οι κυρίαρχοι των ψεύτικων ονείρων
Αποδέκτες μιας φρούδας συστοιχίας παθών
που άλλοι μας εμφύτευσαν
Προετοιμαστήκαμε όμως,
βουτώντας τα πόδια μας στην αθανασία της Στυγός,
της λίμνης που βαπτίστηκε κατά λάθος της μάνας του
θνητός στην πτέρνα ο Αχιλλέας
Γυμνώσαμε τους μυώνες μας στ’ αγκάθια
και στα βράχια επάνω της πειθαρχίας
Αρπάξαμε τροφή απ’ τους αετούς
Μάθαμε μυστικά από άλαλους μάγους
Συντηρήσαμε τα πέταλα των αλόγων μας στη φωτιά
Θηλάσαμε τη ψύχρα της Άνοιξης
Καήκαμε στα φαράγγια της Κόλασης
Κυνηγήσαμε σιδερένια πουλιά
Βάψαμε τα χέρια μας με θριάμβους,
νίκες ανέλπιστες στις άκρες του απείρου
Κοιμηθήκαμε κάτω απ’τα σεντόνια της χιονοθύελλας
Ύστερα τη χαραυγή εξισωθήκαμε με την συμπεριφορά
των πύρινων βελών του θανάτου
Ήπιαμε το άγριο αίμα των εχθρών,
υμνώντας σκοτεινούς θεούς
Προφυλαχθήκαμε μέσα στον κύκλο του ουροβόρου
μα δεν υπολογίσαμε την αχίλλειο πτέρνα μας

*

Η Μυθωδία σου

Αστραφτερό σώμα τ’ ουρανού μοιάζεις
μέσα στους ανασασμούς των αστεριών
εσύ που δώρισες στη μοίρα
τη δροσιά της μυθωδίας σου
για να σου παραδώσει τον Άρη,
για να κερδίσεις το απαλό άγγιγμα του Δία,
για να πάρει σάρκα και οστά το παιδικό σου όνειρο
που έκρυβες στο ανεξερεύνητο σώμα της Αφροδίτης
Τώρα η ραψωδία του χωροχρόνου χώρισε πια
το κορμί απ’ τη ψυχή σου
Ξέρω πως δε θα γυρίσεις ποτέ πίσω
μα μυστικά κράτησα
μέσα στη φιλόμουση φούχτα μου
τις διψασμένες νότες της τέχνης σου,
τ’ αόρατα ίχνη των ακροδαχτύλων σου
επάνω στα πλήκτρα των ανιαρών ημερών μου
για να τις δροσίζουν με την αθάνατη μνήμη σου
Τώρα θλιμμένο πουλί στέκομαι
έξω απ’ την πύλη του Παραδείσου να σε προϋπαντήσω
μ’ ένα πιθάρι γεμάτο καρπούς ελιάς
κι ένα άλλο πλημμυρισμένο μέχρι το στόμιό του
με τ’ όξινο απόσταγμά τους
Αιώνες πριν μου τα είχες ζητήσει
Τώρα είναι πια η στιγμή
να σου τα προσφέρω ως δώρα τιμής
για το μεγάλο ξάνοιγμα
της καρδιάς μου στο Σύμπαν

Σιωπή

Σιωπηλός
Χάθηκε η φωνή σου ανάμεσα σε άστρα
και ξεχασμένους πλανήτες
Στέγνωσε το στόμα σου από λέξεις
στο ξερό άνεμο τόσους αιώνες εκτεθειμένος
Πώς να σε ακούσω;

Σκαμμένο χώμα το σώμα σου
Το πρόσωπό σου στεγνό ποτάμι
Τα χέρια σου άδεια από δροσιά
Τα πόδια σου σα μέταλλο χωρίς αρθρώσεις
Πώς να σε νιώσω;

Μες στην αιώνια νύχτα περπάτησες έτη φωτός
Τώρα τ’ αποτυπώματα των γυμνών σου ποδιών
έχουν πλέον σβηστεί
Οι εκρήξεις του ήλιου έχουν κρύψει την σκιά σου
Οι αποικίες που ίδρυσες
έχουν καταλυθεί από δαίμονες
Πώς να σε δω;

*

Ο Οδυσσέας του ουρανού

Πόσο σε θαυμάζουμε ουράνιε Οδυσσέα!
Άρχοντας ονομαστός
σαν επαίτης καινούργιων ονείρων
στο Σύμπαν έφυγες
αναρίθμητους πλανήτες να υποτάξεις
Μαζί με τους συμπολεμιστές σου,
τους πρώτους της υδρογείου θαρραλέους,
απέδειξες πως τελικά ελέγχεται
η δύναμη της ύλης και του νου
Τον πόθο της κατάκτησης
άγνωστων σωμάτων τ’ ουρανού
ποτέ δεν παράτησες
Της επιστροφής σου το ταξίδι δε ζήτησες ποτέ
Ποτέ δεν ερωτεύτηκες
τη μονοτονία και την πλήξη
Πάντα πορευόσουν σε νέες περιπέτειες,
μάχες και αγωνίες ανυπέρβλητες
Πάντοτε σε σαγήνευαν
απολαύσεις, ηδονές, αθάνατες μνήμες
Τα τέρατα του χάους ούτε μια στιγμή
δεν τρόμαξαν τη ρωμαλέα καρδιά σου
Της αλλόκοσμης η ομορφιά και η γοητεία
ποτέ δεν σ’ έδεσαν
στ’ άλυτα δεσμά τους
Απ’ όπου και αν περνούσες
γευόσουν την ωραιότητα
Ύστερα δραπέτευες
σε άλλους τόπους του απείρου
γεμάτους δόξα κι εμπειρία
Έμαθες να ζεις
πολύγνωσος και πολυπαθής,
Ιδρύοντας υπερκόσμιες πολιτείες
ευλογημένες από σκονισμένους θεού

Θα σε θυμόμαστε κάθε στιγμή
μέσα απ’ την αέναη επανάληψη της μορφής σου
που ζωγραφίζουμε καθημερινά
επάνω στον άφθαρτο καμβά
της παραδειγματικής ζωής σου