“Παιδί… δικό μας… Γράφουμε για τα παιδιά του πολέμου” Ανθολογία Ποίησης

Από τη μια πλευρά, ο πόλεμος αφήνει βαθιά και αμετάκλητα τραύματα, και τα παιδιά συχνά πληρώνουν το πιο βαρύ τίμημα, καθώς η αθωότητα τους συνθλίβεται μπροστά στη βία και την καταστροφή. Όταν γράφουμε για τα παιδιά του πολέμου, αγγίζουμε την καρδιά της ανθρώπινης τραγωδίας, αλλά και της ελπίδας. Μπορούμε να ξεκινήσουμε από τη ζωή ενός παιδιού πριν τον πόλεμο — γεμάτη παιχνίδια, οικογενειακή θαλπωρή και μικρές καθημερινές χαρές. Στη συνέχεια, η έλευση του πολέμου ανατρέπει τα πάντα, αφήνοντας το παιδί να βιώνει την απώλεια, το φόβο, την αβεβαιότητα. Η δύναμη της επιβίωσης, όμως, είναι μεγάλη. Παρά την καταστροφή, τα παιδιά είναι σύμβολα ελπίδας. Μέσα από τα μάτια τους μπορούμε να δούμε την επιθυμία για ειρήνη, την αντοχή και την ικανότητα να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον.

Από την άλλη πλευρά, αμέτρητα παιδιά είναι θύματα καθημερινών πολέμων, που δεν βιώνουν μόνο τις συμβατικές μορφές σύγκρουσης, αλλά ζουν υπό το βάρος των διαρκών συγκρούσεων και των έμμεσων πολέμων που ξεσπούν γύρω τους. Αυτοί οι “πόλεμοι” δεν είναι πάντα στα πεδία των μαχών, αλλά συχνά στις γειτονιές, στα σχολεία, στις οικογένειες και στις κοινωνίες όπου η φτώχεια, η βία, η εκμετάλλευση και οι κοινωνικές ανισότητες κυριαρχούν. Τα παιδιά γίνονται τα αθώα θύματα σε έναν κόσμο όπου η βία είναι παρούσα στην καθημερινότητά τους. Στον πόλεμο της φτώχειας, αγωνίζονται για ένα κομμάτι ψωμί. Στον πόλεμο της οικογενειακής βίας, ζουν με τον τρόμο στο σπίτι τους. Στον πόλεμο της εκμετάλλευσης, θυσιάζουν την παιδικότητά τους για να εργαστούν ή να επιβιώσουν. Η ψυχολογική πίεση που δέχονται από την ανασφάλεια και την απομόνωση είναι συντριπτική. Ωστόσο, η δύναμη των παιδιών δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, τα παιδιά βρίσκουν τρόπους να συνεχίσουν, να δημιουργούν και να διατηρούν την ελπίδα. Κάθε μικρό τους χαμόγελο, κάθε παιχνίδι που καταφέρνουν να παίξουν, είναι μια πράξη αντίστασης. Στους καθημερινούς αυτούς “πολέμους”, τα παιδιά γίνονται σύμβολα αντοχής και ελπίδας, ακόμη κι όταν οι ενήλικες γύρω τους χάνουν τη δική τους, οι παιδικές ψυχές αντιστέκονται και αναζητούν φως μέσα στο σκοτάδι.

Θερμά συγχαρητήρια στα μέλη της Επιτροπής Αξιολόγησης για το φωτισμένο και υψηλό έργο τους, την προσφορά τους στον Πολιτισμό και την αγαστή συνεργασία. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στους εκλεκτούς επιστήμονες, καθηγητές που τίμησαν την αναχείρας ανθολογία με τον χαιρετισμό τους και στους συνεργάτες μας των εκδόσεων Αρχύτας και το ποιοτικό αποτέλεσμα.

Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά
Πρόεδρος Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου

Τα παιδιά του πολέμου.  Τα τραγικά θύματα των εμπόλεμων συγκρούσεων.  Αυτά που πριν ακόμη γνωρίσουν τον κόσμο βλέπουν μπροστά τους τον θάνατο.  Πριν χαρούν το παιγνίδι και τη ζωή χάνονται για πάντα.  Πριν προλάβουν να χαρούν την ομορφιά του κόσμου μένουν με σπασμένα φτερά, κουβαλούν ως το τέλος τραύματα σωματικά και ψυχικά.  Ανάπηρα για ολόκληρη ζωή.  Ο άνθρωπος που ήδη βγήκε έξω από τον μικρό του πλανήτη και πέταξε ήδη μακριά για να γνωρίσει τους μακρινούς αιθέρες, δεν κατάφερε να δαμάσει τον εαυτό του και τα πάθη του και σφάζεται, αυτοκαταστρέφεται.  Η ζωή στην γη συνθλίβεται.  Πόλεμος στην Ουκρανία, πόλεμος στην γάζα.  Τραγικά θύματα τα παιδιά.  Η ζωή εν τη γενέσει της εξαφανίζεται.

Χαιρετίζω την πρωτοβουλία του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδος – Κύπρου για την διοργάνωση αυτού του Διαγωνισμού.  Δείχνει ευαισθησίες για μια ανθρώπινη καταστροφή ασύλληπτης τραγικότητας. Ταπεινά τονίζω ότι νοιώθω βαθιά μέσα μου τον συγκλονισμό αυτής της ανεπανάληπτης πανανθρώπινης τραγωδίας.  Μιας τραγωδίας που δεν μπορεί να έχει τέλος γιατί η μια καταστροφή είναι η αρχή της επόμενης.  Είναι η αρχή του φαύλου κύκλου της συμφοράς.  Έτσι εξέφρασα την αγωνία μου και τον πόνο μου για το δυσοίωνο μέλλον του κόσμου μας τον Δεκέμβριο του 2023 με το ποίημα μου «Ο κύκλος της Συμφοράς».  Παραθέτω τους στίχους του. “Όταν ένα παιδί πεθαίνει / μια μάνα κλαίει και θρηνεί. / Όταν ο πόλεμος το σκοτώνει, / κλαίει, καταριέται και οδύρεται. / Όταν χίλια σκοτώνει ο πόλεμος, / η πόλη θρηνεί, εκδίκηση ζητεί, / ανταπόδοση, αίμα για το αίμα. / Αρχή του φαύλου, μαύρου κύκλου / της συμφοράς. / Όταν ο πόλεμος χιλιάδες φονεί, / θαμμένα σ’ ερείπια σπιτιών, / ο ουρανός πενθεί, θρηνεί / και θλίβεται και φρίσσει / για τ’ άδικα χαμένα του τέκνα, / για τ’ αθώα π’ αφανίστηκαν πριν ζήσουν, / τις ψυχές που χάθηκαν πριν ανθίσουν. / Η πόλη και ο ουρανός σμικραίνουν, / φτωχότερα μένουν. / Ο κύκλος της συμφοράς θριαμβεύει, / στροβιλίζεται σε ρυθμούς χωρίς φρένα, / στροβιλίζεται στης εκδίκησης τους ρυθμούς.”

Εύχομαι το θέμα του διαγωνισμού να ευαισθητοποιήσει και καταστεί πηγή έμπνευσης για πολλούς και να έχει εξαιρετική επιτυχία.

Γεώργιος Αρέστης
πρώην Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου και Πρόεδρος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου
Σύμβουλος σε θέματα δεοντολογίας του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκου Χριστοδουλίδη

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΙΙ

Αυτή η κούκλα με το κομμένο χέρι,
που κρεμάστηκε στο παράθυρο
του γκρεμισμένου σπιτιού,
ποιο παιδάκι ήθελε ν’ αποχαιρετήσει,
σε ποιο παιδάκι σύρθηκε ως το παράθυρο
ν’ ανεμίσει το χέρι και της το ’κοψαν;

Κώστας Μόντης

*

ΕΙΡΗΝΗ

…Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη…»

Γιάννης Ρίτσος
απόσπασμα ποιήματος «Ειρήνη»

Ποιοι πρώτιστα κινδυνεύουν από ένα πόλεμο σε μια χώρα; Ο πολιτισμός, η οικονομία και τα παιδιά. Αλλά ο πολιτισμός, αν είναι καταγεγραμμένος (σε παπύρους, βιβλία και σήμερα σε ηλεκτρονικά μέσα) δεν χάνεται. Η οικονομία, αν η γη της χώρας δεν πληγεί ανεπανόρθωτα π.χ. από πυρηνικά όπλα, μπορεί να επανακάμψει μετά από κάποιο διάστημα. Όμως, τα παιδιά χάνονται ή εξαθλιώνονται, είναι όντως τα τραγικά θύματα. Θυμίζω ότι στην Ιλιάδα ο Οδυσσέας, μετά τη λήξη του Τρωικού Πολέμου, πέταξε από τα τείχη της Τροίας τον Αστυάνακτα, το παιδί του ήδη νεκρού Έκτορα και της Ανδρομάχης, ώστε η Τροία να μην αξιωθεί ένα διάδοχο και να μην έχει πια μέλλον. Διότι το παιδί είναι το μέλλον μιας χώρας. Είναι και οι σφαγές των νηπίων από τον βασιλιά της Ιουδαίας Ηρώδη, ενώ ο Χριστός διέφυγε με τους γονείς στην Αίγυπτο. Το παιδί είναι το μέλλον.

Σ’ έναν πόλεμο καταπατούνται όλα τα δικαιώματα των παιδιών και πρώτα απ’ όλα το δικαίωμά τους στη ζωή. Όχι μόνο πεθαίνουν στις εχθροπραξίες, μα όσο συνεχίζουν να ζουν, ζουν με ψυχικά τραύματα, πέρα απ’ τα σωματικά. Πάνε στον αέρα οι θεωρίες για τα παιδιά ότι ‘πρέπει να προστατεύονται και ν’ αντιμετωπίζονται ισότιμα και χωρίς διακρίσεις’, όπως προνοεί η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (άρθρο 2); Η Σύμβαση προνοεί ότι κάθε παιδί έχει το δικαίωμα στη ζωή του και ότι κάθε κράτος-μέλος οφείλει να το προστατεύει, να προνοεί για την επιβίωση και την ανάπτυξή του. Κι όμως, στους βίαιους πολέμους – και οι πλείστοι είναι τέτοιοι – δεν υπάρχει για το παιδί  βασική τροφή και καθαρό νερό, ούτε σαπούνι να πλυθεί, ούτε σχολείο για να μορφωθεί, ούτε παιχνίδι να παίξει. Σπανίζει ένας γιατρός ή φάρμακα για την παιδική του ασθένεια.

Και τί κάνουν τα κράτη, ιδίως τα μεγάλα και ισχυρά, για τις υποχρεώσεις τους σύμφωνα με το άρθρο 38 της Σύμβασης που υποχρεούνται, ακόμη και σε συνθήκες πολέμου, να σέβονται και να τηρούν το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και να προστατεύουν τα παιδιά; Μα τα παιδιά κάτω των 15 ετών δεν πρέπει να επιστρατεύονται για να συμμετέχουν σε εχθροπραξίες, μα αντίθετα να προστατεύονται με τον άμαχο πληθυσμό και τις εγκύους-  ανεξάρτητα από τη φυλή, το φύλο, την εθνικότητα, τη θρησκεία ή τις πεποιθήσεις τους.  Αυτό επέβαλε από το 1949 η 4η Σύμβαση της Γενεύης για την Προστασία του Άμαχου Πληθυσμού εν καιρώ πολέμου. Ερωτώ: Ποια εμπόλεμα κράτη την εφάρμοσαν από τότε; Σύμφωνα με τον Ειδικό Εκπρόσωπο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για τα Παιδιά και τις Ένοπλες Συγκρoύσεις, υπάρχουν έξι κατάφωρες παραβιάσεις σε βάρος των παιδιών με σοβαρές κι ανεπανόρθωτες βλάβες στις ζωές τους (δεν αναφέρει για τις ψυχές τους): α. Δολοφονία και ακρωτηριασμός παιδιών, β. Στρατολόγηση παιδιών ως ενόπλων, γ. Βιασμός και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας κατά των παιδιών, δ. Απαγωγή παιδιών, ε. Επιθέσεις σε σχολεία και νοσοκομεία, ζ. Άρνηση ανθρωπιστικής βοήθειας σε παιδιά.

Το παιδί έμαθε νέες λέξεις, του πολέμου λέξεις : ανασφάλεια, αποκλεισμός, μακελειό, βομβαρδισμός. Στα ρήματα πεινώ, διψώ πονώ, αποδίδει μια πιο δραματική ερμηνεία, από ό,τι εμείς, που καθόμαστε μπροστά στις οθόνες και κοιτάμε, πίνοντας αναψυκτικά. Ποιος θα τους μιλήσει για τα απαραίτητα γνωστικά και ψυχολογικά εφόδια για το μέλλον τους; Ποιος θα τα καθησυχάσει και θ’ απαντήσει στις αγωνίες τους; Μήπως πρέπει πρώτα να τα ακούσουμε για να καθοδηγήσουν εκείνα τη συζήτηση, με εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια κι ελευθερία έκφρασης. Το πνιγμένο προσφυγόπουλο στο ποίημά μου «ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ Η ΜΑΣΚΑ ΜΟΥ» μιλά μετά θάνατο με ένα κραυγαλέο τρόπο: “Στην τσεπούλα του ένα μπλοκάκι όπου έγραψε: / «Θα σας καταγγείλω όλους στον Θεούλη μου». / Τελικά το ποίημα προειδοποιεί κι εμένα τον υποκριτή, πως χάνω τη θέση στην Ιστορία. / Η μάσκα βαριά, με κάνει βραδύ και δεν προφταίνω / την Ιστορία που προβαδίζει, με το παιδί στην πλάτη”. 

Μας χαροποιεί που τόσοι νέοι λογοτέχνες μας πήραν μέρος στην Ανθολογία αυτή του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου και έβαλαν τον εαυτό τους στη θέση των αδικημένων εξαιτίας των πολέμων παιδιών. Εκφράζονται με ποιήματα και πεζόμορφους ποιητικούς στοχασμούς, όντως όλοι τους τόσο παραστατικά, συγκινησιακά, δραματικά! Η Ανθολογία αυτή πιστεύω ότι θα ευαισθητοποιήσει πρώτα απ’ όλα εμάς τους μεγάλους που απέχουμε αρκετά και δεν έχουμε πλήρως αντιληφθεί το δράμα των παιδιών. Η Ανθολογία είναι ένα θετικό βήμα ενσυναίσθησης και ευαισθητοποίησης των δικών μας νέων και γι’ αυτό συγχαίρω τον Σύνδεσμο, που πρωταγωνιστεί στον κατάλληλο χρόνο.

Δρ Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης, ποιητής
Επίτιμος Αντιπρόεδρος Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου

Τα παιδιά του πολέμου….. Όσο ανατριχιαστικές ακούγονται αυτές οι λέξεις, τόσο πιο τραγικές είναι οι πραγματικές συνθήκες που βιώνουν τα ανήλικα μέλη της κοινωνίας μας που θα βρεθούν μέσα στη δίνη ενός τέτοιου γεγονότος. Όχι μόνο γιατί-εκ των πραγμάτων- δεν μπορούν να αντιδράσουν, αλλά και γιατί εξαναγκάζονται να ζήσουν καταστάσεις που θα σημαδέψουν την ενήλικη ζωή τους, αν βέβαια επιβιώσουν. Ο κύπριος ποιητής Γιώργος Μολέσκης στο ποίημά του “Το πολύτιμο φορτίο των προσφύγων” αναφέρει.  Ο μόνος πλούτος και η πιο χειροπιαστή ελπίδα – “Να ζήσουν πιο πολύ, να κρατήσουν πιο πολύ, / Να συνεχίσουν να υπάρχουν / Και να υπάρχουν ελπίζοντας / Ήτανε αυτά τα παιδιά”. Και αν οι πρόσφυγες, που έχουν χάσει τα πάντα, έχουν τουλάχιστον τα παιδιά τους για να ελπίζουν, τι γίνεται με τα παιδιά που επιβιώνουν, χωρίς όμως τους γονείς τους ή κάποιον άλλο ενήλικο να τους φροντίσει; Φτάνει η φιλανθρωπία ή οι διεθνείς οργανισμοί για να έχουν μια ομαλή εξέλιξη στη μετέπειτα ζωή τους; Ο πόλεμος είναι παράλογος. Διαταράσσει την ομαλή πορεία του ανθρώπου. Όπως λέει και ο Ηρόδοτος, στην ειρήνη πρώτα πεθαίνουν οι γονείς και μετά τα παιδιά. Στον πόλεμο συμβαίνει το αντίθετο. Αυτή η διατάραξη της φυσιολογικής ροής των πραγμάτων πώς είναι δυνατόν να θεωρηθεί “λογική εξέλιξη” ;  Κι όμως ο άνθρωπος (υποτίθεται ότι…) είναι λογικό όν.  Αλλά, πέρα από την οπτική  που βλέπει ο καθένας μας τα πράγματα και τον τρόπο που αποκωδικοποιεί την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, υπάρχουν τα γεγονότα τα οποία δεν αφήνουν περιθώρια παρανόησης ή υποκειμενικής προσέγγισης. Χιλιάδες αθώα παιδιά σκοτώνονται στη Γάζα, άλλα τόσα την Ουκρανία και σε τόσα άλλα μέρη του κόσμου όπου δεν φτάνει η “ευλογία” της μιντιακής ενημέρωσης. Η σκοπιμότητα προέχει του ανθρωπισμού, κι όλα αυτά στον 21^ο αιώνα. Με αυτά τα δεδομένα, θεωρώ μεγάλη συμβολή στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης, τον ποιητικό διαγωνισμό του ΣΠΕΚ με θέμα τα παιδιά του πολέμου. Και θέλω να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια τόσο στους συμμετέχοντες όσο και στους διοργανωτές, ειδικά στην πρόεδρο κ. Σίσσυ Σιγιουλτζή Ρουκά, η ποία τόσες φορές έχει αποδείξει την ευαισθησία της σε ανθρωπιστικά θέματα. Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι, κατά κάποιον τρόπο, και εγώ υπήρξα “παιδί του πολέμου” αφού σε ηλικία 14 χρονών βίωσα την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όχι όμως και την προσφυγιά. Γι αυτό στέκομαι πάντα με σεβασμό, απέναντι στους ανθρώπους που υποφέρουν αλλά και αγανάκτηση απέναντι στους ενήλικες  που προκαλούν με τις αποφάσεις τους τέτοια γεγονότα. Τα παιδιά είναι το μέλλον. Και αν καταστρέψουμε  το μέλλον, τι μας μένει;

Σωτήρης Αργυρού
Φιλόλογος

“Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος / δε θα πάψεις ούτε στιγμή / ν’  αγωνίζεσαι για την ειρήνη” Τάσος Λειβαδίτης. Ήδη  από τον 5^ο αιώνα π.Χ  οι δύο μεγάλοι μας ιστορικοί συγγραφείς, Ηρόδοτος και Θουκυδίδης, εξέφρασαν  τις  απόψεις τους  (απόψεις διαχρονικές)  για τον πόλεμο και τις  συνέπειές του. Ηρόδοτος: «Κανένας δεν είναι τόσο  ανόητος, ώστε να προτιμά  τον πόλεμο από την ειρήνη. Στην ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, στον πόλεμο οι  γονείς θάβουν τα παιδιά τους». Θουκυδίδης: μόνιμο και διαχρονικό αίτιο του πολέμου είναι η ανθρώπινη φύση, το επιθετικό και βίαιο εγώ μας. «…γιγνόμενα μεν και αεί  εσόμενα, έως αν αύτη η φύσις  ανθρώπων…». Αγαπητοί φίλοι και φίλες, παρακολουθούμε, σήμερα με αγωνία, σκηνές φρίκης και βίας από τις  πολεμικές  συγκρούσεις  στην Ουκρανία και στη Λωρίδα της Γάζας. Παρόμοιες εικόνες πολεμικής βίας και βαρβαρότητας βίωσα κι εγώ, ως παιδί 12 χρονών, κατά τη διάρκεια της βάρβαρης τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, στα 1974. Τα μεγαλύτερα θύματα αυτών των πολεμικών συγκρούσεων είναι τα αθώα παιδιά. Καθημερινοί βομβαρδισμοί αμάχων με θύματα πολλά παιδιά, παιδιά έντρομα να ψάχνουν μέρος να προστατευτούν, ακρωτηριασμοί, απαγωγές, βιασμοί και εκμετάλλευση μικρών παιδιών, παιδιά που διασχίζουν χερσαία και θαλάσσια σύνορα για καλύτερες συνθήκες ζωής. Φόβος, ανασφάλεια, αβεβαιότητά. Ο ΣΠΕΚ (Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου), μέσω του διαγωνισμού, δίνει την ευκαιρία στους νέους και στις νέες, να εκφράσουν το ταλέντο και τις απόψεις τους  για τα παιδιά του πολέμου. Οι  νέοι μας, ευαισθητοποιημένοι, εκφράζουν τις ανησυχίες τους, αλλά και την ελπίδα και την αισιοδοξία τους για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς πολέμους και αδικία. Συγχαρητήρια σε όλους και όλες που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό, καθώς επίσης και στην πρόεδρο του ΣΠΕΚ κ. Σίσσυ Σιγιουλτζή Ρουκά για τη γενική εποπτεία και  οργάνωση του διαγωνισμού. Καλοτάξιδη η ανθολογία ποίησης και πεζόμορφου  στοχασμού του ΣΠΕΚ, με θέμα το παιδί και τον πόλεμο.

Νίκος Ευθυμίου
Φιλόλογος

Είναι τιμή και χαρά μου να απευθύνω έναν από καρδιάς χαιρετισμό στους νέους και νέες ποιήτριες  που συγκινήθηκαν από το τόσο ενδιαφέρον θέμα του διαγωνισμού του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου | Σ.Π.Ε.Κ. και κατέθεσαν τις σκέψεις τους και τον πεζόμορφο στοχασμό τους “Για το παιδί μας, για τα παιδιά του πολέμου”. Ένα θέμα που μας συγκλονίζει αυτά τα χρόνια της τόσης ανθρώπινης εξελίξεως, των επιστημονικών θαυμάτων, και συνάμα της καταστροφής, της μιζέριας, της πείνας και του θανάτου.  Οι πληγές της ανθρωπότητος ήσαν και δυστυχώς παραμένουν ίδιες.  Και στον νου και την καρδιά των νέων ιδίως, αυτά τα γεγονότα βαραίνουν περισσότερο, πληγώνουν ανεπανόρθωτα τα όνειρα τα αγνά της νιότης.  Και έρχεται η ποίηση ν´απαλύνει το άλγος, να εκφράσει την αγάπη, να προσπαθήσει να καταλάβει το μέγεθος του ανθρώπινου πόνου και της καταστροφής που απειλεί τον κόσμο μας, την γη μας, τα όνειρά μας, την ζωή μας την ίδια.  Συγχαίρω όσους άγγισε το αιώνιο και πάντα επίκαιρο αυτό θέμα.  Εύχομαι αυτή η ευαισθησία να διακρίνει πάντα την ζωή σας και και την αφοσίωσή σας στον Λόγο, στα γραφόμενά σας. Συγχαίρω και την αγαπητή Πρόεδρο του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου κα Σίσσυ Σιγιουλτζή – Ρουκά που επέλεξε ένα τόσο ενδιαφέρον θέμα για τον διαγωνισμό και την Ανθολογία του ΣΠΕΚ.

Λία Σιώμου
Ποιήτρια – Επιστήμων

“Για τα παιδιά που δε θα προλάβουν να μεγαλώσουν ποτέ / Ή που θα ζουν αιώνια με μια ανοιχτή πληγή / στο μυαλό, στην καρδιά, στα μάτια.” Είναι λυπηρό σήμερα να χρειάζεται να χαιρετίζουμε μια ανθολογία με θέμα τον πόλεμο. Πόσο μάλλον για τα παιδιά του πολέμου. Εδώ, η προσπάθεια μετατρέπεται σε θλίψη. Παρ’ όλα αυτά, είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο που κάποιοι συνάνθρωποί μας κάνουν τη φωνή τους ασπίδα προστασίας απέναντι στην αδικία, τη βιαιότητα και τον τρόμο. Και τολμούν να γράφουν για τα πλέον αθώα και ανυπεράσπιστα θύματα της πιο αιμοβόρας πράξης: Τα παιδιά. Είναι λοιπόν τιμή μας να υποδεχόμαστε τη 12η Ανθολογία Ποίησης και Πεζόμορφου Στοχασμού του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου με τίτλο “Παιδί… δικό μας… γράφουμε για τα παιδιά του πολέμου“. Ποιητικός και πεζός λόγος αποτυπώνουν με τη δύναμή τους συναισθήματα και σκέψεις και μετατρέπονται σε υπερασπιστές της παιδικής ψυχής που ποθεί να μεγαλώσει και να δει το φως να ανεβαίνει ψηλά. Όλη αυτή η δύναμη φωτός, ελπίδας και προβληματισμού, περιλαμβάνεται στην ανθολογία αυτή. Συγχαρητήρια σε όσους έλαβαν μέρος βάζοντας το δικό τους αποτύπωμα στην ανθολογία αυτή, Γιατί αλίμονο αν δεν μιλάμε για όσα μας ενοχλούν, όσα μας πονούν, όσα μας τρομάζουν. Θερμά συγχαρητήρια και στον Σύνδεσμο Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου για την πρωτοβουλία της δημιουργίαε της ανθολογίας αυτής, αλλά και τις εκδόσεις Αρχύτας για την υλοποίησή της. Κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για αυτά τα παιδιά, ας τα έχουμε τουλάχιστον στη σκέψη και στη μνήμη μας.

Θάλεια Κοντού
Φιλόλογος – Εκπαιδευτικός