Με αγάπη για την ποίηση και σεβασμό προς την Ελληνική γλώσσα, ο Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου καθιερώνει τη σειρά ηλεκτρονικών εκδόσεων, audiobook / video book, με τίτλο “Ποιητές του Ελληνισμού”, δίνοντας φωνή στη ζωή και στο έργο σύγχρονων Ελληνόφωνων ποιητών που ξεχωρίζουν. Η ποίηση απαλύνει τις υπαρξιακές μας αγωνίες και να καθαγιάζει τα πάθη μας, προσδίδει νόημα στο ψυχρό και αδιάφορο σύμπαν που μας περιβάλλει, στο σύμπαν που ήρθε έτσι τυχαία και απροσδόκητα. Η ποίηση, γέννημα του ρήματος ποιώ = δημιουργώ, μας κάνει δημιουργούς. Με την ποίηση εκποιούμε την πρώτη ανάγνωση του κόσμου ανακατατάσσοντας και δημιουργώντας από το ίδιο “είναι” ένα νέο τρόπο αντίληψης του θεατού και αθέατου, ορίζοντας το συναίσθημα κέντρο του κόσμου αυτού που λυτρώνει, παρηγορεί, παιδαγωγεί, εξυψώνει, ευχαριστεί, ομορφαίνει.
Το παρόν Audiobook / Video book παρουσιάζει την ποιήτρια Πόπη Μπίσσα μέσα από 6 ποιήματα σε ανάγνωση της ιδίας, σε μουσική υπόκρουση του Δημήτρη Φιλίππου. Και τα 6 αρχεία, με τη σειρά που παρατίθενται αποτελούν ένα Audiobook – Videobook, το οποίο προσφέρεται ελεύθερα και δωρεάν για ακρόαση, θέαση, μελέτη, ψυχαγωγία. Η συγκεκριμένη επαγγελματική σειρά προσφέρεται ως αντίδωρο πολιτισμού έχοντας στόχο να διαφυλάξει και να επικοινωνήσει το έργο και τη φωνή του ποιητή στον απανταχού Ελληνισμό, με ιδιαίτερη έμφαση και ενσυναίσθηση προς τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, στους συνανθρώπους μας με ειδικές δεξιότητες, στους συνανθρώπους μας με αναπηρία, σε όσους διαμένουν σε δυσπρόσιτες – ακριτικές περιοχές, αλλά και σε αυτούς που αναζητούν επαφή με τη γλώσσα και τον πολιτισμό ευέλικτα, συνοπτικά και περιεκτικά λόγω έλλειψης χρόνου και ειδικών συνθηκών. Ταυτόχρονα, η συγκεκριμένη σειρά εκδόσεων αποτελεί σημαντικό διαδραστικό, εκπαιδευτικό, παιδαγωγικό και ψυχαγωγικό εργαλείο.
Περιλαμβάνονται τα εξής ποιήματα:
Άνοιξα στο πέλαγο | Κι αν χάθηκε η αύρα | Ν’ αδράξω | Ρήματα που πετάνε | Η γυναίκα της Μαριούπολης | Η αλήθεια
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ
Η Πόπη Μπίσσα γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1977 και κατάγεται από το Μεσολόγγι. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με κατεύθυνση στις Νεοελληνικές σπουδές. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στα Παιδαγωγικά / Διά Βίου Μάθηση (Ανοικτό Πανεπιστήμιο Αγγλίας). Εργάζεται ως Φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση από το 2003. Το 2008 εκπαιδεύτηκε στη χρήση και εφαρμογή του υλικού Αγωγής Υγείας «Στηρίζομαι στα πόδια μου» από το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής Αθήνας (Ε.Π.Ι.Ψ.Υ.) μέσω του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου και εφάρμοσε το υλικό σε τάξεις Αλφαβητισμού σε πολλά γυμνάσια. Συνεχίζει την εκπαίδευσή της παρακολουθώντας σεμινάρια Παιδαγωγικής και Λογοτεχνίας.
Παράλληλα, ασχολείται με τη ζωγραφική και παρακολουθεί μαθήματα από την παιδική της ηλικία στο Εργαστήρι Τέχνης Νικόλα Παναγή. Είναι κάτοχος GCE O’ Level στη ζωγραφική κι έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις του εργαστηρίου. Από το 2008 μέχρι το 2010 συμμετείχε στην καλλιτεχνική ομάδα Earth Art η οποία πραγματοποίησε ταξίδια κι εκθέσεις ζωγραφικής στην Κούβα, Πορτογαλία και Τσεχία. Παρακολούθησε μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης καθώς και μαθήματα Φωτογραφίας. Το 2011 παρουσίασε την πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο «Θάλασσες του κόσμου» στη Λευκωσία και Λεμεσό.
Γνωρίζει Αγγλικά και Ιταλικά. Το 2022 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή Αποτυπώσεις από τις εκδόσεις ΣΠΕΚ – Αρχύτας. Ως εικαστικός φιλοτέχνησε τα Βραβεία Ανθρωπισμού και Λογοτέχνη, ΣΠΕΚ 2023. Ποιήματά της έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κι έχουν περιληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Το διήγημά της «Η ευχή» πήρε Α’ Βραβείο στον 4ο Χριστουγεννιάτικο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδας. Βραβεύτηκε με το Πρώτο Βραβείο Ποίησης InterArtia 2023 καθώς και με το Πρώτο Βραβείο στον 9ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό «Κ. Π. Καβάφης» της International Art Academy με την ποιητική της συλλογή Αποτυπώσεις στην οποία αποδόθηκε επίσης, το Τιμητικό Βραβείο Πίνδαρος. Ανακηρύχθηκε «Artist of the Year 2023» στην κατηγορία Ποίηση από την International Art Academy.
Ποιήματα της συλλογής ``Η Πόπη Μπίσσα διαβάζει Μπίσσα: Ποιητές του Ελληνισμού``
Άνοιξα στο πέλαγο
Άνοιξα στο πέλαγο τα μάτια κι ανάσανα τ’ αγέρι
που σ’ έφερε στον δρόμο μου
τίποτ’ άλλο δεν ονειρεύτηκα
στάλες πράσινες και κόκκινες και μαύρες
όλες στη δίψα του γιαλού
των ερώτων τα σημάδια κάλεσαν τ’ όνομά μου
κι αναγάλλιασα
έγινα ένα με το ρω και τα ψάρια
και στη ζάλη του νερού χαμογέλασα
άφησα πίσω θύελλες και ποτάμια
έστρεψα το βλέμμα
κράτησα τον ήλιο
κι ελευθερώθηκα.
Κι αν χάθηκε η αύρα
Κι αν χάθηκε η αύρα
κι αν δίψασε η καρδιά
εδώ κοντά μου μένει
ακοίμητη η κάθε σιγαλιά.
Στους ποιητές που αγάπησα
στ’ όνειρό μου που δεν παράτησα
σε κάθε κύτταρό μου σιωπηλό
εκεί λιμνάζω
ψάχνοντας διέξοδο στο φως.
Ν’ αδράξω
Ν’ αδράξω μια σταλιά τον άνεμο
να γείρω με αποκούμπι την αύρα του καλοκαιριού
να οργώσω τις νεφέλες μ’ ένα κοτσάνι για χαλινάρι
κι έπειτα για λίγο τα μάτια μου να κλείσω
μην φύγει τ’ όνειρο
μην πάει για τ’ αλλού
εδώ στα βάθη της καρδιάς ν’ ακουμπήσω
κι ελεύθερη η ψυχή να σεργιανίσει
να νιώσει
ν’ αστοχήσει
να ριζώσει
να νιώσει
ν’ αστοχήσει
να ριζώσει
Ρήματα που πετάνε
Οι σκέψεις μου έρχονται σαν πουλιά
φτερουγίζουν εδώ, εκεί, χάνονται
αν τις πιάσω σωριάζονται
κι η μαγεία γίνεται ζοφερή πραγματικότητα.
Και τότε δεν είμαι βέβαιη αν γράφω
γιατί αξίζει να γράφω
γιατί λέξη τη λέξη οικοδομώ κάτι.
Τέλος πάντων γράφω όχι για σένα
ή για κάποιον άλλον
γράφω για οράματα, νεφέλες χρωμάτων
εικόνες, παραισθήσεις
που βασανίζουν την ψυχή
κι αναζητούνε χρώμα κι επιφάνειες
θέλω μόνο ν’ αποτυπώνω
την ψυχή μου σε εικόνες.
Η γυναίκα της Μαριούπολης
Ένα παράθυρο στο φως
εν μέσω ερειπίων
ένα παράθυρο στο φως
εν μέσω χαλασμάτων
εν μέσω οβίδων
εν μέσω μιας ανείπωτης καταστροφής
εν μέσω θανάτου
εν μέσω στάχτης
και μια γυναίκα που στέκει μπρος στο φως
μια γυναίκα που κοιτάζει
μ’ ένα σκουφί
στο χρώμα του αίματος
να κοιτάζει
το γκρίζο
το μαύρο
το όχημα που σπέρνει φωτιά.
Η γυναίκα με το βρέφος αγκαλιά
κοιτάζει για ένα παράθυρο στο φως.
Η αλήθεια
Γράφει ο ποιητής πως στα παιδιά
πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια.
Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια;
Οι άνθρωποι αλλού κοιτάνε
για άλλα χαμογελάνε
τώρα πια δεν μιλάνε
όχι, δεν μιλάνε
προτιμούνε τη σιωπή.
Λέω κι εγώ
πως την αλήθεια που σκοτώνει
την έθαψα βαθιά
και μετά την πάτησα
χώμα το χώμα
δάκρυ το δάκρυ.
Κι ατένισα αλλού
σ’ έναν άλλο ορίζοντα
μέσα από μια άλλη ψυχή.
Αυτή, που ακόμα μιλάει,
που ακόμα αισθάνεται,
που επιμένει πως η αλήθεια
ξεπερνά την αλήθεια του ποιητή.
Είναι αυτή που έχει ανάγκη ν’ ακούσει το παιδί,
η μάνα, ο άνθρωπος
είναι ο ήχος, ο ρυθμός, η εικόνα,
είναι το φως, είναι το δάκρυ, κι η ματιά,
είναι η λέξη
αυτή που δεν ακούγεται.
Σκέφτομαι λοιπόν τα λόγια του ποιητή
κι αποφασίζω πως στα παιδιά
δεν θα λέω πάντα την αλήθεια.
Θα φτιάχνω την άλλη αλήθεια,
αυτήν που παλεύει να νικήσει το σκοτάδι.
Έτσι λοιπόν, αγαπημένε ποιητή,
επιτέλους να φτιάξουμε μια αληθινή αλήθεια.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.