«ΑΠΟΤΥΠΩΣΕΙΣ» της Πόπης Μπίσσα

Με θέρμη καλωσορίζω στη συγγραφική οικογένεια του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου την καλλιτέχνιδα Πόπη Μπίσσα και χαιρετίζω την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Αποτυπώσεις». Φιλόλογος, εκπαιδευτικός και ζωγράφος, η ευγενική ποιήτρια μας προσγειώνει γλαφυρά, παραστατικά στο σήμερα, στο τώρα, ωθώντας μας να διακριβώσουμε πού βρισκόμαστε, να ανακαλύψουμε και στοργικά να αγκαλιάσουμε τον δικό μας μεταφερόμενο παράδεισο. Με αισιόδοξη γραφή και τρυφερό ποιητικό πνεύμα έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας και ανθίζει, φουντώνει με τη θετική μας στάση και το ατόφιο ενδιαφέρον που δείχνουμε καθημερινά στις λεπτομέρειες της ζωής. Τα ποιήματα της Μπίσσα είναι σε συνεχή διάλογο με τα δεκατέσσερα έργα τέχνης της ιδίας που κοσμούν τούτη την ποιοτική έκδοση. -«Κι ο προορισμός μας;» Φαίνεται να διερωτώνται καθώς προχωράμε μέσα στις σελίδες του έργου. – «Ποιος είναι; Προς τα που πάμε;» -«Μόνο οι αδύνατοι και οι βαρετοί του κόσμου ξέρουν πού πάνε», γράφει ο Τομ Ρόμπινς, «Κι ένα τέτοιο ταξίδι», λέει, «σπάνια αξίζει». -«Το ταξίδι είναι η μεγαλύτερή μας επιτυχία», καταλήγουν με χάρη και ελπίδα. -«Η επιτυχία του να μπορείς να το απολαύσεις – με αισιοδοξία και περιέργεια». -«Γιατί η επιτυχία δεν είναι δρόμος. Είναι τρόπος ζωής.» Η φωτεινή καλλιτέχνιδα, Πόπη Μπίσσα, με ποιήματα και εικαστικά έργα, με λέξεις, με χρώματα και ζωντανά υλικά αναδεικνύει την επίκαιρη ανάγκη για ζωή, φιλία, αγάπη, ευτυχία, ευημερία, πίστη και ελπίδα, έχοντας βαθιά επίγνωση ότι ο καρπός της αισιοδοξίας έχει ευεργετικά αποτελέσματα στο σώμα και στη ψυχή. Άλλωστε η ίδια η τέχνη είναι ίαση προς πάσα κατεύθυνση. Ας ανοίξουμε τους ορίζοντές μας αγαπητοί αναγνώστες, αγαπητές αναγνώστριες, ας μεταλάβουμε το ζωογόνο μήνυμα της ανά χείρας ποιητικής συλλογής, κι ας βαδίσουμε με αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση τον δρόμο τον ανώτερο.

Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά
Πρόεδρος Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου

Ένιωσα τα «πρώτα μαύρα ρίγη» όταν παιδί ακόμα συνάντησα τον κόσμο της τέχνης και της ποίησης. Και για τα δύο υπαίτιος ο πατέρας μου. Στα αυτιά μου ηχούν ακόμα το μελοποιημένο Μal du depart, οι αφηγήσεις του για τον έρωτα του Καρυωτάκη και της Πολυδούρη, η απαγγελία των Ελεύθερων Πολιορκημένων, το ποιητικό αλωνάκι της καρδιάς μου. Ήταν αυτός που με παρέδωσε στον δάσκαλό μου Νικόλα Παναγή σαν με είδε να κρατάω μολύβι και χαρτί προσπαθώντας να αποτυπώσω τις πρώτες εικόνες του μυαλού μου. Μεγάλωσα λοιπόν, με τα βιβλία και τη ζωγραφική. Όταν αργότερα, το 2011 ζωγράφιζα τις Θάλασσες του Κόσμου, γεννήθηκαν οι πρώτοι στίχοι στην ψυχή μου. Άρχισα να γράφω τις σκέψεις μου σε μια προσπάθεια να βοηθήσω τον θεατή να «δει» μέσα από τα μάτια μου. Κι οι εικόνες που κατέκλυζαν το μυαλό μου ήταν πολλές. Ήταν η θάλασσα ως τοπίο σε κόσμους διαφορετικούς, ο ήχος της που γαληνεύει την καρδιά, η αδάμαστη ελευθερία της, η επιφάνεια και η δομή της, το βάθος και οι φουρτούνες της. Η θάλασσα γέμιζε για καιρό όλες τις αισθήσεις μου μ’ ελευθερία. Και η ελευθερία μου με οδήγησε ξανά σ’ εκείνα τα πρώτα ποιητικά ακούσματα της παιδικής μου ηλικίας. Μετά από καιρό, μια άλλη, γήινη αυτή τη φορά, εικόνα ξύπνησε με τη σειρά της την ποιητική μου ματιά. Μια εικόνα που μέσα στην απλότητά της, γέννησε λέξεις, στίχους για πλαγιές τοπίου κι επιφάνειες. Κι από τότε η ματιά αυτή είναι ζωντανή και δεν με αφήνει να ξεφύγω. Αποτυπώνω σε στίχους όσα θέλω να αποτυπώσω στον καμβά, δημιουργώ τις αιώνιες στιγμές της έμπνευσής μου. Παράλληλα, γράφω για να βρω λυτρωμό σε όσα βαραίνουν τον κόσμο μου και τον κόσμο των παιδιών μου, για να βρω απαντήσεις στα ερωτηματικά μου που όλο και πληθαίνουν. Οι Αποτυπώσεις μου είναι λοιπόν, ο βαθύτερος εαυτός μου και μια διαρκής προσπάθεια να υπάρχω σε αρμονία μαζί του.

Πόπη Μπίσσα