«Στον Καιρό της Κρίσης και της Μόνιμης Προσωρινότητας» του Μιχαήλ Συμεωνίδη

Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου, βρίσκομαι στην ιδιαίτερα ευχάριστη θέση, να καλωσορίσω στη μεγάλη και διεθνή συγγραφική οικογένεια του ΣΠΕΚ, τον εκλεκτό επιστήμονα Μιχαήλ Συμεωνίδη, ο οποίος μας συστήνεται ως μάχιμος ποιητής μέσα από την ποιητική συλλογή με τίτλο «Στον καιρό της κρίσης και της μόνιμης προσωρινότητας».

Πρόκειται ένα ποιητικό έργο με μοντέρνα γραφή, συμβολική, υπαινικτική, με πυκνές ανησυχίες. Οι στίχοι είναι γραμμένοι με σθένος και αλήθεια, καθαρότητα και ρεαλισμό. Τα ποιήματα σε μορφή πεζόμορφου στοχασμού, είναι πλημμυρισμένα από συναισθήματα, που αναδεικνύουν τη ζοφερή πραγματικότητα, τις αγωνίες, τους φόβους, τις ανασφάλειες και τα αμείλικτα «γιατί» του ποιητή. Η γραφή του μαρτυρά ότι νιώθει τον κόσμο ξεκρέμαστο, σε σύγχυση, σε κρίση και καθιστά τον εαυτό του υπεύθυνο με τη ματιά και την πένα του να αγωνιστεί για την αποκατάσταση της αλήθειας.

Γράφει ο ποιητής με επίγνωση της παγκόσμιας κατάστασης των ημερών «Τρεμοσβήνει το φως του κόσμου, / Κι εμείς νομίζουμε πως απλά νυχτώνει. / Τρεμοσβήνει το φως του κόσμου, / Κι εμείς καθόμαστε αμέριμνοι να το παρατηρούμε. / Πελώρια καταχνιά γύρω μας, και εντός μας. / Είναι αυτή που μας φέρνει στο τέρμα του κόσμου. / Τι κι αν σκοτώνονται, τι κι αν ξεριζώνονται; / Εμείς θα σβήσουμε το φως πριν πάμε για ύπνο. / Μόνο τότε υπάρχει απόλυτη αρμονία. / Μόνο τότε η ψυχή μας παραδομένη στη σκοτεινιά μπορεί να κρυφτεί για λίγο. / Τι κι αν σκοτώνονται, τι κι αν ξεριζώνονται; / Εμεί μετά πάλι, θα ανάψουμε το φως και θα πούμε ποιος φταίει.» και γύρω απλώνεται συγκίνηση, σιωπή. Οι λέξεις, σαν κεριά αναμμένα που τρεμοσβήνουν κόντρα στον αδυσώπητο αέρα, αγγίζουν την καρδιά και την ψυχή του κάθε αναγνώστη με διαφορετικό τρόπο. Αυτή είναι μαγεία της ποίησης του Μιχαήλ Συμεωνίδη, που με επίπονη δουλειά και αφοσίωση κατάφερε να οικοδομήσει μία γνήσια και αληθινή ποιητική φωνή. Συγχαίρω τον ποιητή για το ταλέντο και το οξύ αισθητήριο που τον διακρίνει.

Είθε το έργο τούτο να πλεύσει περήφανα σε πολλά λιμάνια, ανοίγοντας με το ορμητικό φως του πόρτες και παράθυρα που χρόνια μένουν σφαλιστά. Γιατί όπως έλεγε ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός (1920-1998),

«Η ποίηση δεν είναι σήμερα η πράξη μόνο ενός βιβλίου,
είναι μια κοινωνική πράξη….
Ο ποιητής απουσιάζει σαν άτομο.
Τον επηρεάζει η ίδια η ζωή των ανθρώπων.
Το πάθος του για την άλλη ανθρωπότητα του δίνει την ιδέα και τη δύναμη να υψώσει τη φωνή του για να οδηγήσει πνευματικά το λαό και όχι τον άνθρωπο….».

Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά
Πρόεδρος Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου | ΣΠΕΚ

Μπαίνει φουριόζος ο ποιητής στις καρδιές µας, ν’ αφήσει παράπονα, οργή, αγωνία, θλίψη. Να είναι προνόµιο της νιότης, άραγε, ότι µπορεί να τα νιώθει όλα ταυτόχρονα, σε µέγεθος αναπάντεχα µεγάλο; Ή µήπως οι καιροί τούτοι απαιτούν σιωπή, από ανθρώπους που κραυγάζουν τα σωθικά τους για αλήθεια; Ό,τι κι αν ευθύνεται, φτιάχνει ποιητές που δεν βολεύονται σ’ αυτή τη διπρόσωπη κανονικότητά µας. Γιατί, στ’ αλήθεια, πώς καταφέραµε να βλέπουµε κανονικότητα, την αλλοπρόσαλλη πραγµατικότητα που ζούµε; Ευτυχώς για εµάς, οι ποιητές είναι επίµονοι εργάτες της ατόφιας αλήθειας και δεν µας αφήνουν να χαθούµε στον «µεθυστικό» λαβύρινθο της συνεχούς αυτοπραγµάτωσης αλλά µας τραβάνε δυνατά απ’ το µανίκι να µάθουµε να µοιραζόµαστε τους προσωπικούς µας θησαυρούς γνώσης και συναισθήµατος. Ένας τέτοιος ποιητής είναι και ο Συµεωνίδης. Μέσα στις λέξεις του, µεγεθύνει το ανάστηµά του και απαιτεί ασυµβίβαστα να δρέψει τους καρπούς της σποράς του, ν’ αγαπήσει κι αυτά που µισεί και να ζήσει! Γιατί όπως µας λέει και ο Νικηφόρος Βρεττάκος: «Είµαι κι εγώ / µια µικρή λεπτοµέρεια / µέσα στην τραγική / ιστορία του σύµπαντος. / Τα κύτταρά µου διεχώρισα / σε άπειρα πολλοστηµόρια / για να τ’ αγαπήσω όλα / όσα κινούνται στη γη, /όσα στων θαλασσών τα βάθη αναπαύονται / κι όσα στ’ αχανή µού διαφεύγουν.

Ο Εκδότης