«Όταν Χαράζει» Νίκος Ε. Νεοκλέους

Με ιδιαίτερη συγκίνηση καλωσορίζω τη νέα ποιητική συλλογή του επιστήμονα, ποιητή, ζωγράφου Νίκου Νεοκλέους με τίτλο «Όταν Χαράζει». «Αγαπώ, άρα υπάρχω» γράφει ο Νικηφόρος Βρεττάκος σε ποίημά του. Κι ο Νεοκλέους αγαπά το θαύμα της ζωής, το γεύεται με σύνεση και υπάρχει με ευγνωμοσύνη. Η αγάπη του είναι απλή, ανιδιοτελής και άπειρη, αέναα ενεργή, πάλλεται για να ενώσει τον κόσμο, τις καρδιές των συνανθρώπων του, το ασύνορο σύμπαν. Το κάθε τού ποίημα αποτελεί έκφραση του συγκλονισμού που νιώθει ο ίδιος απέναντι στο δέος της κάθε μέρας.

Τα εκφραστικά σύνολα του ποιητή Νίκου Νεοκλέους ομοιάζουν μάτια παιδικά και αντανακλούν την αγνότητα της ψυχής. Όμως ο ποιητής είναι ώριμος, μεστή και η γραφή του, που αναζητά να εκφράσει τα δικά του εσώψυχα με στίχους και εικόνες. Το πετυχαίνει με αρμονία, καθώς τα ιδιόχειρα ζωγραφικά του έργα, που κοσμούν την έκδοση, συνοδεύουν αρμονικά το ποιητικό του ύφος με αποτέλεσμα να συντελείται μια υπέροχη ποιητική και συνάμα ρεαλιστική απεικόνιση των ψυχικών συναισθημάτων, αλλά και του κόσμου που μας περιβάλλει.

«Το άγγιγμα αυτό το φευγαλέο, το τελευταίο χάδι της θάλασσας, θα το κρατήσω μες το μυαλό μου σαν φυλακτό μοναδικό, για τους παγερούς μήνες που έρχονται περιμένοντας την καινούρια άνοιξη…» γράφει μεταξύ άλλων ο Νεοκλέους για τη μεγάλη αγαπημένη, τη θάλασσα, πρόσωπο δικό του, λατρεμένο, μα και καταφύγιο στις πολύ προσωπικές, μικρές του ώρες, αναζητώντας την επιλεκτική μοναξιά και τη γαλήνη της ενδοσκόπησης. Γερό σκαρί το πόνημα του ποιητή διασχίζει ωκεανούς, άλλοτε αχνοπατώντας στην θελκτική ουτοπία και άλλοτε στιβαρά βαδίζοντας στην καθηλωτική πραγματικότητα. Κι εμείς τον ακολουθούμε, δυναμώνουμε την ένταση του νου για να δεχθούμε τη θεσπέσια μουσική του που ευφραίνει καρδία.

Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά
Πρόεδρος Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου | ΣΠΕΚ

«Δεν ξέρεις ότι το πιο βαθύ σκοτάδι τη νύχτα είναι λίγο πριν την αυγή;» είπε ο Αντώνης Μπάκαρος στον Αντώνη Σαμαράκη πάνω στα βουνά της Θεσσαλίας, στα χρόνια της Αντίστασης. Ο Νίκος Ε. Νεοκλέους, σ’ αυτό το βαθύ σκοτάδι βρίσκει παρηγοριά για απώλειες που συντελέστηκαν και πόθους που δεν εκπληρώθηκαν. Εξομολογητικός, χωρίς φλυαρίες και αναθέματα, αγγίζει τη ρέουσα πληγή αλώνοντας κάθε ψεύτικο συμβιβασμό της ανθρώπινης ανάγκης για υπεκφυγές. Χωρίς να αθωώνει και χωρίς να ενοχοποιεί καμιά συναισθηματική έξαρση, αφήνει την ποίησή του να ανυψωθεί πάνω από τα συμβατά και συναινεί να σκύψουμε πάνω από την πληγή του. Μετουσιώνει
δυνητικά τον πόνο, τον πόθο, την ελπίδα σε λόγο ντυμένο με σάρκα και
αίμα που πάλλεται στη ροή των φλεβών μας. Την αναμένει την αυγή, εύθραυστος μα ανυπόμονος. Την αφήνει να ξεπλύνει λυτρωτικά από πάνω του τη νύχτα και ανάλαφρος ξεκινά το όνειρο της νέας μέρας. Γιατί όπως λέει και ο στιχουργός Θανάσης Παπακωνσταντίνου Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός / βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη. / Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά / ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει. […] Πίσω απ’ τους λόφους, πίσω απ’ τα βλέφαρα / υπάρχει τόπος και για σένα. / Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα / χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα. Σ’ ευχαριστούμε Νίκο Νεοκλέους, που μας υπενθυμίζεις επίμονα, ότι
πίσω από τα σφαλιστά μας μάτια, ξαγρυπνά η χαρά και η ελπίδα, έτοιμες ν’ ανθίσουν όταν χαράξει.

Ο Εκδότης