Μιλώντας για το μυθιστορηματικό ύφος του λόγου του Κωνσταντίνου Μακρή, πέραν της ουσίας κι αναφερόμενος μόνο στην τεχνική, θα μπορούσα να πω ότι κατάφερε να ανατρέψει την από καιρό στερεωμένη μέσα μου πεποίθηση ότι το μυθιστόρημα είναι παρωχημένο είδος λογοτεχνίας το οποίο έφτασε στην μέγιστη ακμή του τον 19ο αιώνα και τώρα πια, μπαίνοντας στον 21ο αιώνα, τα έχει φάει τα ψωμιά του.
Η γραφίδα του Κωνσταντίνου Μακρή, διαθέτει μια γοητεία η οποία από την αρχή σε κρατάει αιχμάλωτό της και σε παρασέρνει.
Τώρα, μιλώντας για την ουσία του μυθιστορηματικού του λόγου, μπορώ να πω ότι έχει έναν ελεγειακό χαρακτήρα ο οποίος κομίζει μέσα στην ζοφερή εποχή μας λαμπρές αχτίδες αισιοδοξίας, καταδεικνύοντας τοιουτοτρόπως ότι η αντίσταση σε ό,τι σημαίνει θάνατο, είναι δυνατή.
Αντίσταση στον θάνατο του Πολιτισμού της Επικοινωνίας των Ανθρώπων στη νουβέλα του «Δικτύων Δυνάστευση», αντίσταση στον φυσικό και πνευματικό θάνατο με την απελευθερωτική δύναμη του έρωτα και της φαντασίας στα « Εκχυλίσματα Πάθους». Στο πρόσφατο εκδιδόμενο, πραγματικά συναρπαστικό μυθιστόρημά του « Η Αποικία των Βρυκολάκων», ο Κωνσταντίνος Ν. Μακρής, καταδεικνύοντάς μας ότι το «Σκοτάδι δεν είναι τίποτα άλλα παρά η Απουσία Φωτός», γράφει στην προμετωπίδα του: « Ο Έρωτας είναι η άρνηση του Θανάτου κι ο Θάνατος η δοκιμασία η κορύφωση του Έρωτα. Να είσαι ελεύθερος, να ερωτεύεσαι και να οξύνεις το πνεύμα σου προχωρώντας στον Κόσμο των Ιδεών, κι αφήνοντας την ύλη – όσο μπορείς- πίσω σου, ξεπερνώντας έτσι τον Θάνατο. Αυτός είναι ο Αγώνας για την Αιωνιότητα».
Ανδρέας Βερναρδής
Ποιητής, Μουσικός Παραγωγός
