Στη ζωή μου φρόντισα να ανιχνεύω τη λειτουργία του Σύμπαντος, να είμαι φίλος του, να του δίνω θετική ενέργεια και να παίρνω από αυτό, κανονικά αλλά και αναπάντεχα, ανταμοιβή. Έμαθα από παιδί, ενσυνείδητα, να χρησιμοποιώ το μυαλό και τη σκέψη μου για να διαμορφώνω ανάλογα τη ζωή και τις συνήθειες μου. Ποτέ δεν παραπονέθηκα και πάντα έλεγα στον εαυτό μου «να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίζεις τις πραγματικότητες, ακόμα κι’ αν αντιβαίνουν τους σχεδιασμούς και τις επιθυμίες σου».
Έλεγα πως, μέχρι τώρα, είχα τρία μεγάλα σοκ, που απείλησαν με ανατροπή την πορεία μου, ακόμα και τη ζωή μου την ίδια. Το χειρότερο ήταν ένας σεισμός των 7,2 Richter και διάρκειας 1-28 λεπτών, που με έκοψε στον 10ο όροφο με ένα παιδάκι 14 μηνών στο χέρι. Να όμως, υπάρχει πιά κι’ ένα τέταρτο, που ξεκίνησε με την έλευση του κορωνοϊού. Που με ανάγκασε να κάνω παράπλευρες σκέψεις, που ξεφεύγουν από το «νορμάλ» και με βγάζουν, για πρώτη φορά, ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια, από τις συνήθειες και τους ρυθμούς της ζωής μου. Μου χάραξε ένα άλλο, πρωτόγνωρο μοντέλο ζωής. Αβίαστα έφερα στη σκέψη μου ένα από τα «γρατσουνίσματα» μου: Έλεγξε το μυαλό και τις σκέψεις σου και ψάξε τα θετικά σε όσα σου συμβαίνουν και τότε θα ελέγξεις την ίδια τη ζωή σου και θα την κάνεις καλύτερη και πιο ευτυχισμένη. Κατηύθυνα λοιπόν το μυαλό και τη σκέψη μου, σε αναζητήσεις και «ανατροπές» θετικές. Προσπαθώ με ξεχωριστή ευχαρίστηση να τις αποδεχτώ και να τις χρησιμοποιήσω όσο γίνεται πιο ωφέλιμα προς κατευθύνσεις που συμπληρώνουν αυτά που ποτέ δεν είχα χρόνο αρκετό να κάνω και μου έλειπαν.
Ενώ οι αναποδιές και οι αντιξοότητες στη ζωή μου, μικρές ή και μεγάλες, δεν έλειψαν ποτέ, δεν παραδόθηκα. Πολλές φορές στη ζωή μου, όταν τραβούσα τον εαυτό μου μέχρι εξάντλησης, όταν αρνούμουν να σταματήσω ακόμα κι αν πεινούσα, όταν, έστω σπάνια, ξόδευα άσκοπα την ενέργειά μου σε πράγματα που δεν λειτουργούσαν ή δεν ήταν ωφέλιμα για μένα, το Σύμπαν φρόντιζε να με συγκρατήσει από ανεπιθύμητες αποκλίσεις. Είτε με ένα κρυολόγημα, είτε με ένα κάποιο πόνο. Πάντα όμως σχετικά σύντομα σε χρονική διάρκεια και μικρά σε ένταση και τα προσπερνούσα χωρίς να τα λαμβάνω σοβαρά υπόψη και χωρίς να βγαίνω από την πορεία μου. Πρώτη όμως φορά, τώρα, το Σύμπαν πατά το φρένο απότομα και επεμβαίνει τόσο ολοκληρωτικά, τόσο ανατρεπτικά κι’ αναγκαστικά, που με έκανε να μην αδιαφορήσω.
Τώρα κάθομαι και σκέφτομαι: αν ποτέ και από πότε εγώ κάνει στάση; Από πότε έχω να κάνω ένα διάλειμμα να σκεφτώ τα δικά μου, να αναπνεύσω για τις ζωτικές μου ανάγκες, να ξεκουράσω το μυαλό και την καρδιά μου; Το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν κλείστηκα στο σπίτι. Σκέφτομαι, όχι βέβαια για πρώτη φορά, αλλά πολύ διαφορετικά, τί πραγματικά έχει σημασία στη ζωή μας; Γιατί πραγματικά παλεύουμε; Το Σύμπαν μας σταμάτησε απότομα και απόλυτα. Δεν πάμε στις δουλειές μας, δεν βγαίνουμε, καθόμαστε κλεισμένοι στο σπίτι, μόνοι χωρίς τους φίλους μας, τους αγαπημένους μας, χωρίς καν τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Μας απέκλεισε κυριολεκτικά από όλες τις συνηθισμένες χαρές μας. Και ιδού, σκέφτομαι ότι, «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Τώρα θα περάσουμε χρόνο με το εαυτό μας. Να ξανασκεφτούμε τη ζωή μας, να κάνουμε τον απολογισμό μας και να ξαναδούμε την πορεία μας. Αναρωτιέμαι όμως αν ξέρουμε ακόμα πώς να το κάνουμε αυτό. Μέσα στο σημερινό χάος, στο πλήθος των δραστηριοτήτων που είμαστε μπλεγμένοι και γεμίζουμε τον χρόνο μας, ξέρουμε ακόμα πώς να “χαλαρώσουμε” και πώς να μείνουμε αληθινά μόνοι με τον εαυτό μας και με τρόπο ωφέλιμο;
Ακόμα κι’ αν στο σάστισμά μας το αναπάντεχο, μας φαίνεται πώς δεν ξέρουμε, η απάντηση είναι πρόδηλη. Θα το μάθουμε σίγουρα το επόμενο διάστημα γιατί, θέλοντας και μη, καιρός είναι να κοιταχτούμε μέσα μας στη ψυχή μας και να αναρωτηθούμε: Με ποιο νόημα έχω τρέξει ως τώρα πίσω από όλες τις ορέξεις του μυαλού και των συναισθημάτων μου; Είμαι πραγματικά ευχαριστημένος, απ’ όσα έχω συναποκομίσει μέχρι τώρα; Τώρα που σηκώνουμε τα χέρια ανήμποροι, αφού κανένα από τα υλικά αγαθά που μαζέψαμε δεν μπορεί να μας βοηθήσει, αναρωτιόμαστε πόσο πραγματικά είμαστε ευτυχισμένοι;
Ή μήπως η ίδια η γη χρειάζεται ένα διάλειμμα; Μήπως η ασταμάτητη τρεχάλα και το συνεχές και σε ένταση βουητό των σύγχρονων ανθρώπων, μέρα νύχτα, την κούρασε; Μήπως η γη θέλει να μας σιγήσει και να μας φιμώσει έστω και για λίγο; Είναι πανδημία, λέει. Όλη η ανθρωπότητα βρίσκεται τώρα σε παύση. Και θα αντέξουν λέει όσοι είναι σωματικά και ψυχικά δυνατοί. Όλη η ανθρωπότητα ασχολείται με αυτόν τον COVID-19, που έγινε το αστέρι και της μέρας και της νύχτας, και που δεν χορταίνει τη διασημότητα. Που είναι σαν να μας λέει: «σταματήστε ό, τι κάνετε, ό,τι αισθάνεστε, και δώστε μου όλη την προσοχή και την ενέργειά σας. Εμείς δε, δεν έχουμε παρά μόνο δυο επιλογές: είτε να τον φοβηθούμε, είτε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση θετικά και να αξιοποιήσουμε τον χρόνο που μας «δίνει», αποσπώντας τον από τις συνήθεις μέχρι τώρα δραστηριότητες μας.
Σίγουρα ο φόβος δεν ενδείκνυται και θα προκαλέσει υστερία, άγχος και πανικό. Μια τέτοια κατάσταση θολώνει το μυαλό και αναστέλλει τη λογική σκέψη, με όλες τις αρνητικές συνέπειες. Η λογική σκέψη λέει, γιατί να φοβηθούμε κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε; Άρα μας μένει η θετική προσέγγιση και η ενδοσκόπηση, για το τι μπορεί να κερδηθεί από αυτή την υποχρεωτική αλλαγή στη ζωή και στις συνήθειες μας. Μπορούμε λοιπόν να έχουμε κέρδος, από αυτό το υποχρεωτικό, αναπάντεχο και απότομο φρενάρισμα του κορωνοϊού; Ας συγκεντρωθούμε λοιπόν και ας αναλογιστούμε πόσες φορές δεν είπαμε σε «κανονικές» μέρες: «Αν είχα χρόνο θα ήθελα να κάνω κι αυτό κι΄ εκείνο, αλλά δυστυχώς δεν περισσεύει χρόνος». Να λοιπόν παράλαβες τον χρόνο πακέτο-έκπληξη από τον κορωνοϊό. Δεν είναι αυτό ένα αναπάντεχο δώρο ζωής; Απόλυτα, αν σκεφτείς ότι ουδέποτε θα μπορούσες να το κάνεις από μόνος σου. Άρα επαληθεύεται η ρύση: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Από κει και πέρα, ο καθένας μας θα δει τη δική του περίπτωση.
Ναι στο όσο με αφορά εμένα προσωπικά, αυτό το απότομο φρενάρισμα, θα μου δώσει την ευκαιρία να πραγματοποιήσω κάποια πράγματα που η έλλειψη χρόνου, είτε ανάβαλλε την υλοποίηση τους, είτε αγχωνόμουν, για το πότε και αν θα είχα χρόνο, αφού μέρα έβγαινε, μέρα έμπαινε, αλλά δεν έβρισκα τον αναγκαίο χρόνο. Ναι τώρα θα τελειώσω το δεύτερο μου βιβλίο, αφού το πρώτο είναι στο τελευταίο στάδιο πριν την εκτύπωση. Παράλληλα, θα προχωρήσω με το τρίτο που ήδη ξεκίνησα. Στόχος μου ακόμα ένα, που έχω το υλικό αλλά χρειάζεται οργάνωση και επιμέλεια και που χρειάζεται επίσης χρόνο. Τι άλλο, θα μπορούσα να κάνω; Σε χρόνο «ξεκούρασης» θα προσπαθήσω να ξαναρχίσω να ζωγραφίζω και να τελειώσω και κάποια από τα έργα που, είτε έχω ξεκινήσει, είτε θέλω να ξεκινήσω. Ασφαλώς και δε θα ήθελα να παρατραβήξει το κακό για να κερδίσω κι’ άλλο χρόνο, αλλά θα προσπαθήσω να αξιοποιήσω ποιοτικά και δημιουργικά όσον μου δοθεί. Σας προτρέπω λοιπόν κι’ εσάς, αγαπητοί φίλοι, να κάνετε το ίδιο. Γιατί ο χρόνος, όπως κι’ αν έρχεται αυτός, δεν παύει από του να είναι η ίδια η ζωή μας.
Δρ Λούκας Αριστοδήμου
Λευκωσία, 22/03/2020
